Jarenlang lag de oorzaak van een probleem wat ik ervaarde ergens anders. De veel gehoorde misvatting 'Ik vergeet ook wel eens wat', hoorde ik te pas en te onpas. Ik vergeet niet zomaar wat, ik heb hersenletsel.
Nú weet ik dat ik een concentratiestoornis heb opgelopen, dat mijn informatieverwerking vertraagd plaatsvindt en dat ik een taalstoornis heb. Dat mijn geheugen sommige dingen minder goed op slaat. Hoe ik het beste met de stoornissen om kan gaan is nog helemaal niet zo duidelijk.
Dat daar hulp bij gevraagd kan worden, is mij inmiddels wel duidelijk geworden. Ik vraag alleen niet zo makkelijk om hulp. Doe dingen liever zelf, pak aan wat aangepakt kan worden en wil vooruit blijven kijken. Dat is mijn valkuil. In de hoop de volgende val te voorkomen, is er ambulante hulp aangevraagd. Mijn gemeente heeft mijn Wmo-aanvraag goedgekeurd, zodat er persoonlijke begeleiding ingeschakeld kan worden.
Na jaren strijden tegen stoornissen, leer ik nu om ze te herkennen. Om de nieuwe kenmerken in mijn leven een plekje te geven.
'Wat zie je er anders uit. Een hele andere blik in je ogen, je gezicht straalt ook heel anders uit.' De maatschappelijk dienstverlener die mij helpt om de Wmo-aanvraag in te dienen, bekijkt mijn paspoort. De foto die hierop te zien is, is gemaakt in 2014. Het jaar voordat mijn NAH-zoektocht begon. De maatschappelijk dienstverlener bekijkt mijn paspoort nog eens goed: 'Ik zie hier precies wat jij zelf omschrijft. Een slankere vlotte dame - met kort haar- die aan wil pakken en door wil gaan.'
Dat het verbergen van NAH energie vreet is te zien, al is dit niet letterlijk het geval. Dat is het gezicht van onwetendheid geworden voor mij. Een foto van mij toont nu anders. Ik ben anders. Ik ben van onwetend doorrennen, via frustratie, naar zelfredzaam veranderd. De regie is terug. Net als het langere haar. Mijn ogen zien nu wat er voor mij staat. En door alle frustraties is mijn postuur voller geworden. Dit ben ik.
Fotografie: Romi Tweebeeke
