Fietsen mag daar op de stoep. Achter elkaar rijdend vlak naast de snelweg gingen wij op weg richting het strandje waar het zand witter en de zee blauwer was. Alles ging lekker totdat PG opeens naast het smalle fietspad terechtkwam en zonder fiets van de met struiken begroeide helling naar beneden rolde.
Ik zag hem voor mijn ogen afglijden, bijna, want gelukkig bleef hij steken in de droge heesters waar het talud mee was begroeid. Ik smeet mijn rijwiel op de grond en kon hem net op tijd een hand toesteken om hem weer omhoog te hijsen, de stoep op, waar zijn fiets met draaiende wielen was achtergebleven. Het strandje hebben we uiteindelijk gevonden en inderdaad: het zand was er witter en de sardientjes knapperiger.
Valmat
Ik wilde er nodig even uit na een paar inspannende weken met mijn moeder die opnieuw was gevallen. Omdat zij bijna alles vergeet, is ze zich ook niet meer bewust van haar fysieke mogelijkheden. Ze is haar val vorig jaar thuis en alles wat daarna volgde - ziekenhuisopname met een dubbele beenbreuk en 4 maanden revalidatie - allemaal kwijt.
In haar nieuwe woonomgeving stapt ze naar gewoonte ‘s morgens een uur of 5 uit haar bed om naar het toilet te gaan. Er ligt een valmat voor haar bed die een signaal bij de dan nog aanwezige nachtdienst afgeeft. Helaas is de zorg niet snel genoeg om te voorkomen dat ze opnieuw onderuit gaat.
De valmat heeft er zo al 2 keer voor gezorgd dat ze is gevallen. Die doet zijn naam dus eer aan. Net als vorig jaar februari brak ze weer wat. Niet haar been dit keer maar haar linkerpols en haar bekken.
Soms gaat het niet goed
Omdat de rijdende röntgen verzuimd heeft de uitslag direct door te bellen naar het verpleeghuis heeft ze 3 dagen extra pijn geleden. Soms gaan de dingen niet goed, zei de arts van het leuke tehuis. Weer terug met mijn moeder in het ziekenhuis voor nieuwe foto’s, werd haar pols in het gips gegoten en was ik wederom intensieve mantelzorger.
Onze korte vakantie aan een Zuid-Europese kust werd, behalve een ontspannen vakantie, door PG’s val ook een herbeleving van mijn aanrijding met een fietsende tegenligger 3 maanden geleden in Nederland.
Incident in het buitengebied
Ik was in mijn buitengebied, zoals Adriaan van Dis dat zo mooi noemt, en kwam gewoon peddelend op mijn eigen fietsje met lekker veel versnellingen om de duinhellingen te kunnen ‘nemen’ net na de bocht een knalgele ligfiets tegen, die jammer genoeg op mijn weghelft reed. Hij ging erg hard en ik kwam net de bocht om, onmogelijk om elkaar te ontwijken.
Omdat die ligfiets veel lager ligt dan een gewone fiets, viel ik topzwaar door mijn volle fietstassen, ordinair bovenop zijn berijder. ‘Vrouw valt op man in ligfiets’, mooie koptekst voor de plaatselijke krant.
Machteloos overgeleverd aan de zwaartekracht - het duurde even voor er hulp kwam - raakte ik in gesprek met de man onder mij: ‘U reed op mijn weghelft’, ‘ja, maar ik kwam van een voorrangsweg’ en hij tenslotte, ‘ik hoop dat u geen schade heeft’.
Toen haalden helpende handen ons van elkaar en stond ik een paar minuten later wat bibberig en bleekjes naast mijn fiets. De boodschappen zaten allemaal nog in de fietstassen en het leek erop dat mijn fiets en ikzelf - op een paar blauwe plekken na - er onbeschadigd uit waren gekomen, niet in de laatst plaats dankzij de zachte landing op mijn tegenligger.
Tijdens onze intieme ontmoeting zag ik trouwens dat de berijder van de ligfiets slechts over 1 been beschikte. Ik vermoed dat de man aan het revalideren was na een of ander ernstig ongeluk, waar ik ook over kan meepraten trouwens, maar dat een andere keer. Vriend PG heeft geen akelige dingen overgehouden aan zijn bizarre val.
Revalideren
Toen ik terugkwam van mijn weekje weg las ik in de verslagen van de zorg dat mijn moeder alweer herstellende was en dat zij, tanig en opgewekt als ze is, aan het revalideren was.
Misschien gaan we haar verjaardag opnieuw ‘voor de laatste keer’ in De Vrolijke Frans vieren. Dat doen we namelijk elk jaar met de hele familie, lekker eten en drinken en bowlen na afloop. Een mooie gelegenheid voor mijn nichtjes en neven uit het zuiden om bij te praten en mijn moeder als oudste zus van hun ouders weer mee te maken.
Conclusie
Mijn conclusie: elke dag kan het noodlot toeslaan. Kan je een ongeluk overkomen. Of de loterij winnen. De liefde van je leven tegenkomen of een prachtig filmpje over een ekster die met een hond speelt zien.
Elke dag opnieuw ervaren dat je je bewust kunt zijn van het moment. De enige ware manier om je leven telkens opnieuw, elke dag, elke minuut te ‘beleven’, van onderuit. En te blijven dromen over een vage toekomst en nog niet ontmoete vrienden. Vanuit je hart, je intuïtie, je gevoel en je emoties.
En ik kan zeggen dat mijn moeder hier kampioen in is. En dat je altijd moet opletten als je op de fiets zit. Hier in de stad, in het buitengebied en in de bergen. Ikzelf was niet gewond, maar mijn fiets bleek achteraf toch ernstiger beschadigd dan ik dacht. Als ik de eenbenige man in ligfiets nog eens tegenkom, zal ik hem daarvan op de hoogte stellen.
Fotografie: Romi Tweebeeke
