Ook al komt ouder worden met gebreken, wij voelen ons absoluut nog niet bejaard. We staan wel op de sluimerlijst bij een zorgorganisatie. En zeg nooit ‘nooit’, maar wij zien een verhuizing daarheen voorlopig echt niet gebeuren. Met zijn tweeën en de dagelijkse hulp van onze thuiszorg redden wij het prima.
Het verhaal van Til
Ik heb geen heup meer, waardoor ik niet meer mag lopen. Binnen rij ik rond in een soort bureaustoel. De kleinkinderen vinden het prachtig. De stoel kan namelijk heel hoog.
Een boodschap doen lukt mij niet meer. Dat is met de rolstoel te ver. Hiervoor hulp vragen vond ik moeilijk. Uiteindelijk heb ik dat toch gedaan, het hoort er bij. Een goede bekende doet nu onze boodschappen.
Ik kook graag en iedere dinsdagmiddag ga ik koffie drinken bij het inloophuis. Onze kinderen wonen ver weg en komen langs zodra hun agenda het toe laat.
Doordat Adri tussen de middag moet rusten, is de halve dag eigenlijk al weg. Dit maakt sociale contacten lastig. Toch ben ik gelukkig en vermaak ik mezelf prima.
Met mijn stoel probeer ik nog zoveel mogelijk in beweging te blijven. Ook probeer ik zoveel mogelijk huishoudelijke taken nog zelfstandig uit te voeren.
Het verhaal van Adri
Een paar jaar geleden kreeg ik ‘acromegalie’: een zeer zeldzame aandoening waarbij mijn handen, oren en voeten flink zijn gegroeid. Het werd gevaarlijk omdat ook je organen hierdoor kunnen groeien. Ik ben geopereerd en sindsdien sta ik onder controle. Ik krijg dure injecties.
Verder heb ik de ziekte van Parkinson en slaapapneu. Slapen doen we dus niet meer samen. Ik lig op een hoog/laag-bed in de woonkamer en mis het samen slapen.
We hebben flink moeten inleveren. Bridgen deed ik altijd ontzettend graag, maar dit gaat echt niet meer. Mijn hersenen moeten hard werken. Hierdoor ben ik vaak moe.
Samen hebben we het goed. Ieder heeft zijn taak. Zo doe ik de plantjes op het balkon, omdat Til hier met haar stoel niet goed bij kan.
De zorg
We zijn allebei onder behandeling van verschillende artsen en heel erg tevreden. 1 keer per jaar komt de verpleegkundige vanuit de huisarts langs om te peilen hoe het er voor staat. Dit waarderen we. De kinderen hebben soms zorgen, maar wij zien het probleem niet en blijven optimistisch. We hoeven maar te bellen en er staat zorg voor ons klaar!
Fotografie en interview: Romi Tweebeeke
