De keuze was toen óf een operatie óf ander werk gaan doen. De kans dat ik na een operatie in een rolstoel terecht zou komen was 50%. Dus besloot ik me niet te laten opereren, dat vond ik een te groot risico.
Geen rugoperatie, wél ander werk
Gelukkig kwam ik iemand tegen die me vroeg om in het onderwijs te gaan werken. En zo stond ik opeens voor de klas in het VMBO/MBO. Ik volgde verschillende opleidingen om mijn bevoegdheden te halen en heb zo met veel plezier nog vele jaren lesgegeven. Toch ben ik daar 2 jaar voor mijn pensioen mee gestopt om voor mijn vrouw te zorgen.
Zorg voor mijn vrouw
Mijn vrouw heeft 17 jaar kanker gehad. Dat begon met borstkanker. Later kreeg ze kanker in haar kaakbot, slokdarm, stembanden enzovoort. Ik heb steeds thuis voor haar gezorgd. Ben daarbij wel geholpen door professionele hulpen.
Toen ik 64 was, 13 jaar geleden, overleed mijn vrouw. Dat was een groot verlies. Ze was echt mijn maatje. Ik bedacht mij, nu kun je er bij gaan zitten, of je kunt het leven weer oppakken. Ik heb tenslotte ook nog 2 zoons.
In die tijd was er een vriendin van mijn vrouw die tegen me zei: “Kom op, ga je mee kaarten?”. Ik besloot mee te gaan en zo kwam ik weer onder de mensen. Ik kwam in contact met de Katholieke Bond voor Ouderen en voor ik het wist zat ik in het bestuur.
Samen eten met dorpsgenoten
Eens in de 5 weken ga ik eten in de Hooiberg, een zaaltje bij iemand op een voormalige boerderij hier in het dorp. Dat eten is georganiseerd vanuit de kerken in het dorp. Maar ook als je niet van de kerk bent, ben je er als alleenstaande van harte welkom.
We eten met zo’n 25 mensen in een gemoedelijke sfeer voor €8,- een hele maaltijd. We nemen er een glaasje wijn bij en een kopje koffie na afloop. Om 20.00 uur gaan we weer naar huis.
Ik vind het gezellig en het eten is goed. Ik tref er andere mensen uit ons dorp, we kennen elkaar vaak al van kinds af aan. We zijn er voor elkaar.
