De schrik sloeg me om het hart. Als 'chronisch zieke en gehandicapte' heb ik de laatste jaren al véél te veel veranderingen meegemaakt.
Geleidelijk aan volkomen hulpbehoevend geworden, na 40 jaar werken kon ik uiteindelijk niet anders dan stoppen, van ziekenfonds naar zorgverzekeringswet, steeds hogere premies en eigen bijdrages, voorzieningen die steeds moeilijker bereikbaar zijn en bovendien onbetaalbaar worden, de fysio die door de verzekeraar gebudgetteerd wordt, reorganisatie na reorganisatie in de thuiszorg. En last but not least: thuiszorg, die nu sinds dit jaar ook onder de zorgverzekeringswet valt. De verzekeraar bepaalt dus nu bij welke thuiszorgorganisatie ik zorg mag afnemen.
Weer verandering?
200 verschillende verzorgenden
In de afgelopen acht jaar heb ik inmiddels toch wel zo'n 200 verschillende verzorgenden thuis over de vloer gehad. Allemaal kwamen ze me uit- danwel áánkleden, wassen, wonden verzorgen, catheteriseren, voeren, en tal van andere intieme handelingen verrichten. Velen beschikken over een sleutel van mijn huis. En ze maken ongeveer 3,5 uur per dag deel uit van mijn gezinsleven. U begrijpt dat mijn vaste team verzorgenden ongelooflijk belangrijk voor mij is. Van levensbelang eigenlijk! Ik moet er niet aan denken dat dit zou veranderen.
Aan huis gekluisterd
Want door mijn ziekte ben ik volledig aan huis gekluisterd. Door mijn ziekte zijn mijn man en ik ook financieel volslagen uitgekleed: tig jaar achterlijk hoge eigen bijdragen en bijkomende kosten hebben ons leven heel erg klein gemaakt. Geen vakanties, geen krant, geen tijdschriften, geen uitjes, geen .... Niks meer. We zijn niet zielig. We genieten van wat er wel is. Plezier en levensgeluk zijn gratis.
Maar als je al volkomen naakt staat, moeten 'ze' je niet nóg meer afpakken!
