En in gedachten zag ik me al zelfstandig buiten van het voorjaar genieten. Het voorjaar ging voorbij. Dan maar in de zomer, ook goed. Maar de seizoenen gingen voorbij en ik had nog steeds mijn rolstoel niet.
We hebben afgelopen jaar zo vaak contact gezocht met de gemeente, maar we werden niet teruggebeld. Op een gegeven moment heb ik mijn man gevraagd om het over te nemen, want mijn stressmeter liep aardig op. Ook dat werkte niet.
Klanttevredenheidsonderzoek
Intussen kwam er een klanttevredenheidsonderzoek vanuit de gemeente binnen over hoe de Wmo in onze regio geregeld was. Vriendelijk heb ik eerlijk aangegeven dat alles misliep. En pas na weer een telefoontje naar de gemeente en het antwoord van de telefoniste dat we teruggebeld zouden worden, zei ik “wij worden nooit teruggebeld”. Toen kreeg ik contact met mijn contactpersoon bij de gemeente.
Ik gaf toestemming om informatie te vragen aan de huisarts en dat ging goed. Eindelijk. De gemeente begreep dat de rolstoel voor mij noodzakelijk was. Kreeg ik hem toen? Nee. Bureau A moest worden ingeschakeld. En kwam een arts die zou kijken of ik inderdaad recht had op de rolstoel. Na een vraaggesprek concludeerde de arts: “Ja u bent erg ziek. Maar u krijgt geen elektrische rolstoel”. Het antwoord waarom niet, kreeg ik niet direct.
Toen ben ik ingestort heb ik een potje zitten janken. In de slaapkamer, die grenst aan de woonkamer dus de arts hoorde me. Ik heb mijn excuses aangeboden en heb gezegd dat ik al een jaar stress heb om die rolstoel en het nee antwoord niet kon begrijpen. Na die huilbui kwam mijn vechtlust terug en ben ik in discussie gegaan met de arts. Ik wou per se een antwoord waarom de rolstoel werd geweigerd. Er kwam geen bevredigend antwoord.
Opheldering
Ik heb een klacht ingediend en we hebben over de telefoon nog stevige discussies gehad, maar de arts gaf niet toe. Met nog meer klachten als gevolg. Ook mijn contactpersoon bij de gemeente begreep het niet en vroeg opheldering bij de arts. Inmiddels was ik gebroken. Het kostte me veel energie. Mijn contactpersoon van de gemeente belde me terug en ze hoorde dat ik er helemaal doorheen zat. Ik gaf aan dat ik zonder deze rolstoel mijn zelfstandigheid gedag kon zeggen. Mijn contactpersoon greep alsnog in en de rolstoel kwam.
Einde verhaal? Nee. Ik had eerst een leenstoel om uit te proberen, die me goed beviel. Voor mij werd een gloednieuwe rolstoel besteld. Ik was zo blij totdat bleek dat de nieuwe stoel toch niet doorging. Ik hoorde maar niets en na een paar keer bellen, werd me verteld dat ik de leenstoel zou houden: “Wij moeten eerst rolstoelen verstrekken uit het depot.” Ik begreep het wel, maar was teleurgesteld. Moest de aanvraag en het contact nu zo mensonvriendelijk zijn?
Zelfstandigheid
De leenrolstoel is aangepast. Deze bevalt goed en ik heb een stuk zelfstandigheid terug. Het hele gedoe heeft mijn gezondheid alleen geen goed gedaan. Ik heb sinds deze periode extra hulp nodig bij mijn persoonlijke verzorging. Aan de ene kant heb ik een stukje zelfstandigheid terug. Aan de andere kant heb ik een stukje zelfstandigheid moeten inleveren. Het is gewoon erg dat je zo moet vechten voor iets waar je recht op hebt. Uiteindelijk heb ook ik antwoord gekregen op mijn klachtenregen. Ik werd in het gelijk gesteld, de arts zat fout. Alleen krijg ik mijn gezondheid daarmee niet terug.
