Als NAHderbekeken fietste ik naar mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel en plaatste ons verslag op mijn website. Dit kleine project had vorig jaar de aandacht van het fonds. En dat was blijkbaar blijven hangen. Ik voelde me vereerd.
Maar nu? Als Suzanne was ik inmiddels verder. Ik ben een jonge vrouw die Niet Aangeboren Hersenletsel heeft opgelopen door een frontale aanrijding van rechts. Ik stak al fietsend over bij een druk verkeerspunt, middels een zebrapad en groen licht. Door dit ongeval was ook mijn rechterbeen op vijf plekken gebroken. Ik kon mijn net behaalde HBO-diploma Journalistiek niet inzetten op de arbeidsmarkt. Alles veranderde.
Keerpunt
Inmiddels fiets en schrijf ik weer. Na een jarenlange nasleep is Niet Aangeboren Hersenletsel erkend en ben ik sinds een paar weken arbeidsongeschikt verklaard. Dat was een raar keerpunt. Vandaag de dag ben ik jong, gedreven en ongeschikt. Daar wou ik iets mee doen. Waardoor het bericht van DELA me niet los liet.
NAHderbekeken is mijn online pseudoniem geweest in de tijd dat ik hard op weg was naar erkenning. Ik wou schrijven over wat er met mij aan de hand is, om lucht te krijgen. Maar vooral om bruggen te slaan. Om bekendheid te geven aan dit ingewikkelde letsel, op mijn eigen kleine wijze. Een pseudoniem is niet meer nodig. Suzanne heeft NAH en dat mag er zijn. Dat mag gezegd worden. De naam dekt de lading echter wel heel goed. Dus was de vraag: hoe ga ik verder?
Bruggen slaan
Omdat Suzanne meer is dan NAH besloot ik het pseudoniem te blijven gebruiken, maar dan op een nog kleinere schaal. Daarnaast zit ik onder andere op de fiets. Hoe mooi zou het zijn als de passie voor het slaan van bruggen, het vertellen van verhalen, het luisteren naar een ander en de beweging die het brein stimuleert, verbonden kunnen worden? En dat kan!
Stichting BuitenGewoonFiets is een kleine stichting bij mij in de buurt. Deze mensen hebben een passie voor het fietsen waar weinig bovenuit kan komen. De fietsen die men heeft worden door henzelf en hun kleine netwerk onderhouden. Ik ben heel even vrijwilliger geweest om de vierfiets die de stichting gebruikt te leren kennen. Helaas bleek dat niet te doen. Deze mooie fiets en mijn cognitieve stoornissen zijn geen praktische combinatie. Een fiets voor vier mensen is voor mij te groot. Maar dat geeft niet. Ik kan het kleinschalig aanpakken. Een duofiets vraagt van mij minder energie, doordat je naast elkaar zit. Je ziet beiden waar je heen gaat, wat er vóór je gebeurt en waar je op in moet spelen. Doordat je naast elkaar zit kan er gepraat worden, verstaanbaar. Geen onverwachte bewegingen die een van de twee uit balans doen raken. Maar gewoon gezellig fietsen. Dat vind niet alleen ik leuk. Delen en bewegen in één. Dat is een duofiets.
Op naar nr. 1
Na een gesprekje met de teamleden van de stichting is de knoop doorgehakt. Wij gaan bruggen slaan. Mensen met een fietsbeperking de mogelijkheid geven om te fietsen is iets waar we allemaal achter staan. Of die beperking nou door hersenletsel komt of door slechtziendheid. Samen sta je altijd sterker. Dus doen wij dit jaar mee met de Gouden Venus van Milo in de hoop genoeg stemmen binnen te halen om in de top drie te komen. Met de nummer één positie is er genoeg geld om de duofiets van onze keuze aan te kunnen schaffen. Bij nummer twee en drie sparen we nog even door.
Als we het doen, doen we het graag goed. Geen fiets die door bezuinigingen geen extra ondersteuning heeft. Of waarvan de stoelen comfortabeler kunnen. Wij willen overal aan denken. Dan liever in één keer een grote uitgave die nog jaren fietsplezier op gaat leveren, dan een fiets die door bezuinigingen meer in de garage zal staan. Dus gaan wij er helemaal voor. Wij gaan voor nummer één. Wij hebben er zin in! U ook? Stemmen kan op http://goudenvenusvanmilo.nl Klik op ‘Stem Nu’ en kies de kandidaat naar keuze. Mijn naam is Suzanne Smit. Alvast enorm bedankt!
Fotografie: Romi Tweebeeke
