Eind januari kregen wij te horen dat hij uitbehandeld is, terminaal ziek. Hij had volgens de artsen slechts enkele weken. Sindsdien woont hij in het verpleeghuis en ik wil nog zoveel mogelijk bij hem zijn. We zijn 56 jaar getrouwd, dit is liefde.
Hij kan niet meer naar huis, heeft teveel medicatie en verzorging nodig. Ik ben van ’s ochtends 10.00 tot ’s avonds 19.30 uur in het verpleeghuis. Het taxibusje dat me haalt en brengt, is vaak te laat. Dit vind ik vervelend omdat ik graag zo lang mogelijk bij mijn man wil zijn. In ons huis waar we 35 jaar samen hebben gewoond, kom eigenlijk alleen nog maar om te slapen.
’s Ochtends voordat ik naar mij man ga, heb ik een druk programma. Ik ga dan eerst een kwartier op de hometrainer, daarna een kwartier op de loopband en 3 keer de trap op en af. Zo heb ik in ieder geval voldoende beweging gehad. Red ik dit qua tijd niet, dan loop ik een paar rondjes door het verpleeghuis.
Activiteiten
De verzorging van mijn man is goed. Beter dan de media ons vaak laat zien. Ik mag er zo nu en dan logeren, maar niet wonen. Dit heeft met geld te maken denk ik. Als ik in het verpleeghuis ben, probeer ik zoveel mogelijk activiteiten mee te pakken en van mijn man te genieten.
Er wordt van alles georganiseerd en ik mag overal aan meedoen. Zo laat ik hier mijn nagels mooi lakken, ga ik iedere vrijdagmiddag met mijn man naar de Soos en heb ik vanmiddag koekjes gebakken met Ouwe Koek.
Ouwe Koek brengt iedere 1e dinsdag van de maand ouderen van Haagse Hout samen om ouderwets koekjes te bakken. De koekjes worden in diverse buurtwinkels verkocht. Het project is opgezet om eenzaamheid onder de doelgroep te verminderen. Mijn man en ik deden altijd alles samen. Dat gaat nu niet meer.
Steun door contact
Het fijne contact met de verzorgers en vrijwilligers is voor mij heel waardevol. Dat geeft mij een stukje steun. Na het koekjes bakken pak ik lekker een wijntje en mijn man een advocaat met slagroom.
Vooruitdenken doe ik liever niet. Wanneer mijn man overlijdt, kom ik hier waarschijnlijk niet meer. Zelfstandig thuis wonen gaat nog goed. Aan mijn hersenbloeding hield ik een klapvoet en een lamme arm over. Dus heb ik een traplift, aangepaste badkamer en huishoudelijke hulp. Dit laatste vond ik heel moeilijk. Ik heb 35 jaar in de schoonmaak gewerkt en ben daardoor vrij kritisch. Mijn eigen lichaam gaat achteruit. Door mijn lamme arm krijg ik geen flessen meer open en als ik een glas laat vallen veeg ik het weg tot de hulp komt.
Fotografie en interview: Romi Tweebeeke
