Tijdens een korfbalwedstrijd knalden een tegenstandster en ik keihard met onze hoofden tegen elkaar. Toen ik die avond in bed lag, hoorde ik ineens allemaal zoemende geluiden in huis, die ik nog nooit had gehoord. De volgende dag ging ik naar de huisarts. Hij vermoedde dat ik niet eens een hersenschudding had. Daarvoor was ik volgens hem veel te fit.

Na een paar weken verwees hij me toch naar het ziekenhuis, omdat ik die geluiden maar bleef horen. Uit neuropsychologisch onderzoek bleek dat de informatie in mijn brein sinds het ongeluk trager wordt verwerkt. Door de klap zijn sommige verbindingen in mijn hersenen beschadigd. De informatie moet hierdoor een omweg maken en wordt niet goed meer gefilterd. Vergelijk het maar met een trechter die wat langzamer leegloopt of met een zeef die gemakkelijk verstopt raakt.

Gas terug

De eerste 2 jaar na het ongeluk waren mijn klachten veel erger dan nu. Alles was te veel. Ik heb maandenlang oordoppen in gehad omdat alle geluiden keihard binnenkwamen. Soms had ik daardoor ook last van hyperventilatie en angsten als ik in een drukke omgeving kwam. Mijn moeder hielp mij toen een beetje in het huishouden. Ik was net een jaar gescheiden en woonde alleen.

Tijdens de revalidatietherapie leerde ik om alles rustiger aan te doen: één ding tegelijk en op tijd pauze nemen. In het begin was dat moeilijk. Ik was gewend om door te pakken, want ik kwam uit de horeca en bakkerijwereld: daar moest alles snel gebeuren. En ook in het dorp waar ik woon is de mentaliteit ‘niet aanstellen, maar alles eruit halen’. Dus als het een klein beetje beter begon te gaan, dacht ik: het lukt weer! En dan was het de dag erna, of zelfs het uur erna, weer helemaal mis.

Werk

Er is veel veranderd in mijn leven. Toen het ongeluk gebeurde werkte ik bij De Efteling, in de keuken van de Pandadroom. Daarna ging dat niet meer. Ik mocht een tijdje rustig werk doen bij een speciale afdeling. Uiteindelijk bleek er geen passende vervangende werkplek voor me te zijn binnen De Efteling.

Na 2 jaar ben ik daarom in goed overleg ontslagen en tijdelijk volledig arbeidsongeschikt verklaard. Het was op dat moment gewoon de beste oplossing, omdat ik toen nog sneller overbelast raakte dan nu. Toch vond ik het lastig, want ik wilde heel graag werken. Daarom ben ik post gaan rondbrengen in mijn woonplaats, een rustig dorp met weinig verkeer. Dat doe ik nog steeds: iedere donderdag en zaterdag loop ik mijn ronde. Zo ben ik toch in beweging en ook nog eens lekker buiten.

Sociaal bewust

Ik heb een groepje vriendinnen waar ik leuke dingen mee doe en een grote familie, die aan beide kanten erg close is. Ik ga nog steeds naar feestjes en verjaardagen, dat vind ik gezellig. Alleen blijf ik tegenwoordig maar even.

Als er veel mensen in een ruimte zijn, is het moeilijker om mijn focus te vinden. Er komen dan zoveel geluiden op me af. Soms maak ik bewust de keuze om toch over mijn grenzen te gaan. Zo ben ik afgelopen zomer naar mijn 10e concert van U2 geweest. Dat wilde ik echt niet missen, dan maar een week bijkomen!

Sport

Een paar jaar na het ongeluk ben ik weer gaan korfballen, omdat we zo’n gezellig team hebben. Korfbal gaat erg snel en gebeurt overal om je heen, daarom doe ik maar halve wedstrijden mee. Een tijdje geleden ben ik ook gaan tennissen met een vriendin. Dat is rustiger: ik hoef alleen maar op de bal te letten. Na dit seizoen stop ik met korfbal en houd ik het bij tennis.

Zorgatelier

Sinds 2015 ga ik, met behulp van mijn pgb, 2 dagen per week naar Zorgatelier Buiten in Lage Mierde. Iedere dinsdagochtend volg ik daar een cursus in schildertechnieken. Zo leer ik steeds weer bij. Vooral de rust en ruimte bij het zorgatelier vind ik erg fijn. Iedereen heeft NAH, we herkennen veel in elkaars verhalen. Als ik me na een drukke dag wat vaker terugtrek in een rustruimte, hoef ik niks uit te leggen. Ik kan er gewoon ZIJN.

Ontprikkelen

Een paar keer per dag ga ik rustig zitten voor een ademhalingsoefening. Ik probeer mijn lichaam van binnenuit te voelen en laat alle opgebouwde spanning los. Hierdoor zit ik beter in mijn energie en komen prikkels minder hard binnen. In de natuur ontspan ik trouwens vaak vanzelf al: mijn hoofd raakt daar gemakkelijker leeg.

Geschenk

Mijn hersenletsel heeft me zeker ook iets gebracht. Als het niet was gebeurd, was ik nooit zo dicht bij mezelf gekomen denk ik. Ik wilde altijd goed mijn best doen en was daardoor sneller met de ander bezig dan met mezelf. Voor het ongeluk had ik dat niet zo in de gaten. Nu heb ik er echt last van als ik mijn eigen grenzen niet respecteer. Het is eigenlijk een geschenk dat ik leer om mezelf ruimte te geven en te genieten.

Geblokkeerd

gedicht door Margo (november 2006)

Veranderd, een ander, na die ene klap
Wat is er toch gebeurd in dat hoofd van mij
Dat niets meer vanzelf lijkt te gaan
Waarin alleen nog maar pijn en prikkels lijken te bestaan
Praten kost moeite, zoeken naar woorden
Lezen, luisteren is moeilijker dan ooit tevoren
Emoties draaien voorbij, als in een mallemolen
Wanhoop, hoe lang gaat dit duren, komt ’t weer goed
Woede, waarom is mij dit overkomen
Waanzin, geluid werd m’n vijand, maar hoe versla je die?
Angst, wie zal je begrijpen, hoe leg je het uit
Berusting, toeval bestaat niet, dit is je lot
Het zal je sterker maken, het geeft je kracht
Genieten moet je blijven doen, geluk is overal
Nu besef je pas goed hoe bijzonder elke dag is
Het leven gaat verder, vanaf de zijlijn kijk je toe
Het gewone leven lijkt tastbaar dichtbij
De tijd wordt je beste vriend
Alleen die kan je genezen
Elke dag een stapje dichterbij

Gevangen in een lichaam
Dat het even niet meer zo doet zoals het moet
Blijf positief denken, dan komt alles weer goed

Fotografie en interview: Tom van Limpt en Sandra Willemen