Hans: Voordat ik corona kreeg, was ik op een keelontsteking na nog nooit ziek geweest. Ik had niet eens een thermometer in huis. Toevallig had ik paracetamol liggen, die me in februari was voorgeschreven na een operatie aan mijn arm. Toen ik die een dag of acht had gebruikt, begon ik in mijn slaap te praten en heel erg te zweten. Op internet las ik dat dit een bijwerking van de paracetamol kon zijn, dus besloot ik ermee te stoppen. Ik kreeg meteen hoge koorts.
Ook Ans was niet fit, we lagen iedere dag samen te Netflixen op de bank. Gelukkig was zij net een beetje opgeknapt toen het misging met mij. Ik was inmiddels al elf dagen ziek thuis en kon die ochtend niet uit bed komen. Ik lag te hijgen en maakte een paar verwarde opmerkingen.
Ans: Ik kreeg ineens een heel naar gevoel en belde direct de huisarts. Toen zij kwam, was de polsslag van Hans erg hoog en had hij een saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) van 60%. Als deze onder de 90% komt, is het al gevaarlijk.
Hans werd direct met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar aangekomen was zijn saturatie nog lager 55% en waren zijn nieren uitgevallen. Hij is toen kunstmatig in coma gebracht. Bovendien zag de echo van zijn hart er niet goed uit, wat duidde op een hartinfarct.
Coma
Hans: De daarop volgende nacht ben ik om drie uur met de ambulance naar het ziekenhuis in Enschede overgebracht. Ons eigen ziekenhuis bevond zich midden in de brandhaard en lag overvol met coronapatiënten. Tijdens de 21 dagen op de IC heb ik echt de dood in de ogen gezien. Ik ontmoette mijn overleden kindje en mijn vader, die me terugstuurde omdat ik hier nog niet klaar was. De artsen vertelden dat ze dit vaker horen van patiënten.
Ans: In het begin mocht ik niet bij Hans op bezoek komen, omdat ik zelf ook corona bleek te hebben en koorts had. Ik zat voortdurend in spanning en leefde van telefoontje naar telefoontje. Voor het verplegend personeel had ik opgeschreven wie Hans is, welke hobby’s hij heeft en van welke muziek hij houdt. Tijdens het skypen – waarbij Hans natuurlijk niets zei, omdat hij in coma lag - draaide ik muziek van Jimi Hendrix en Rory Gallagher. De twee IC-verpleegkundigen die hierbij waren, zagen alle waarden stijgen op de monitor. Vanaf dat moment hebben ze iedere avond deze specifieke muziek met een iPad aangezet voor Hans. Ze zagen dat dit echt hielp bij zijn herstel.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Zorghotel
Hans: De laatste dagen op de IC hebben ze me langzaam uit coma gehaald. Daarna verbleef ik nog een paar dagen op een verpleegafdeling. Ik kreeg er eiwitten en proteïnen om aan te sterken. En trombosespuiten, want veel coronapatiënten bleken te overlijden als gevolg van stolsels. Toen ik werd overgedragen aan een zorghotel maakte mijn arts zich zorgen of ik daar de trombosespuiten nog wel zou krijgen.
Ans: Dat was wel spannend. Hans ging van een hele veilige omgeving naar een kwetsbare situatie. Het zorghotel was omgebouwd tot tijdelijk coronacentrum. Anders dan in Enschede stond er daarom geen team dat helemaal op elkaar was ingespeeld.
Hans: De bezorgdheid bleek terecht. In eerste instantie wilden ze me de trombosespuiten niet geven, omdat ik al zelfstandig naar het toilet kon. Ik moest echt voor mezelf opkomen. Onze dochter heeft naar Enschede gebeld. En gelukkig kreeg ik na drie dagen in het zorghotel een andere arts die wel naar me wilde luisteren. Zij nam meteen contact op met mijn arts uit Enschede en volgde zijn advies op.
Restschade
Hans: Gelukkig heb ik geen restschade van de corona. Mijn basis was blijkbaar gezond, anders was ik weg geweest. Net zoals de schoonmoeder van mijn dochter, die binnen twee dagen overleed toen ze naast haar spierziekte ook nog corona kreeg.
Ans: Tegen mij was verteld dat Hans waarschijnlijk drie keer per week nierdialyse nodig zou hebben, als hij uit coma kwam. Maar zijn nieren bleken heel sterk, ze waren helemaal hersteld.
Hans: Bij de controle eind april zag ook het hartfilmpje (ECG) er goed uit. Covid-19 blijkt hetzelfde stofje in het bloed te genereren als een hartaanval. Ik heb nog een kleine vernauwing waarvoor ik nu bloedverdunners gebruik. Niet iets om me zorgen over te maken, volgens de cardioloog.
Opbouwen
Hans: Na veertien dagen zorghotel begon thuis het herstel eigenlijk pas, maar in mijn hoofd was ik al de oude. Na een week maakte ik al een motorrit van drie uur. Toen ik drie uur later afstapte, viel ik gewoon om: ik had helemaal geen spiermassa meer.
Voor intern revalideren was ik ‘te goed’ en de praktijk voor fysiotherapie was gesloten. De eerste zes weken heb ik daarom oefeningen gedaan via filmpjes op de computer. Ik begon fanatiek want het leek me simpel, maar de volgende dag had ik overal spierpijn. Inmiddels heb ik ook al een keer mijn enkel verzwikt tijdens het wandelen en een zweepslag opgelopen. Het is een kwestie van opbouwen.
Nazorg
Hans: In het ziekenhuis noemden ze me mij hun beste patiënt, omdat ik zo positief was. Ik heb er geen trauma aan overgehouden. Voor mijn familie was het veel heftiger, vooral ook voor onze kleinkinderen. Eerst overleed hun oma, daarna knokte opa ook nog in het ziekenhuis voor zijn leven.
De psychotherapeut van wie ik het nummer had meegekregen, heb ik nog niet gebeld. Wel ben ik laatst terug geweest naar het ziekenhuis in Enschede. Het nazorgteam had dit voorgesteld, het leek me fijn voor de verwerking. We hebben Bossche bollen en worstenbroodjes meegenomen als bedankje. Ik ben daar zo goed behandeld.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Vooral voor Ans was het heel waardevol, alle herinneringen kwamen terug. Haar initiatief om het verplegend personeel over de patiënt te vertellen bleek te zijn overgenomen door het ziekenhuis. Bij iedere coronapatiënt hangt nu een bord aan het bed, waarop familie dingen over hem of haar kan opschrijven.
Ans: Inmiddels zijn we al weer een paar dagen op vakantie geweest in Duitsland, in een ‘corona proof’ hotel. We zouden volgend jaar samen naar Amerika gaan voor ons 40-jarig huwelijk. Dat kan niet doorgaan, maar dat is niet meer belangrijk. Het gaat erom dat Hans gewoon weer thuis is.
Hoe bepaalt uw gezondheid uw leven? Heeft u ook dingen moeten laten? Of bent u bang dat uw aandoening chronisch is? Door onze vragenlijst in te vullen krijgt u overzicht in uw situatie en helpt u de zorg vooruit.
