De oude, zo langzamerhand het enige paar dat ze heeft en die ze nog zelf aan kan doen, kunnen echt niet meer. Onze smaak verschilt nogal, wat maar al te duidelijk wordt als ik nooit meer iets terugzie van de door mij meegebrachte blouses, vesten en broeken. Als ik ernaar vraag, weet ze van niets. Soms kom ik er weken later achter dat ze speciale opbergplaatsen heeft voor al die ongewenste kleren.
Een hele klus
Of ze het niet durft te zeggen tegen mij dat het haar smaak niet is, of dat ze de nieuwe kleren voor de zondag wil bewaren, daar zal ik nooit achter komen, ben ik bang. Daarom doen we nu samen de inkopen op kledinggebied en dus ook de schoenen. Zo ook een week of twee geleden.
Hoge wreven
Omdat moeder hoge wreven heeft en vocht rond haar enkels ("georven van mijn moeder is haar enige commentaar meestal") past 99 procent van de schoenen die voor normale voeten zijn gemaakt haar niet. Het ene paar na het andere droeg ik aan, terwijl de meeste niet eens voor de aantrekprocedure-met-lange-schoenlepel in aanmerking kwamen. Die werden direct door moeder afgekeurd vanwege model, kleur, teveel of te weinig veters, riempjes, franjes of wat dan ook.
Na bijna twee rekken vol met allerlei schoeisel uitgeprobeerd te hebben was het resultaat zoals gewoonlijk: nul. Hijgend van inspanning deed ze -na de laatste poging om een nieuw paar schoenen naar haar eigen keuze mee naar huis te nemen- haar ouwe, versleten paar weer aan.
Troost
Na hard werken komt altijd een beloning gelukkig en wij mochten van onszelf uitwijken naar de belendende Hema voor wat troosteten en –drinken. Achter onze chocolademelk met slagroom en appelpunt constateerden wij dat de oude schoenen nog niet weg mochten voordat ze nieuwe had.
Gelukt
Maar eindelijk is het dan toch gelukt met die schoenen, met hier en daar wat kunstgrepen van een schoenmaker. Ze passen en zijn qua model, kleur en bandjes, aanvaard door moeder. Zo af en toe mogen ze het oude stel een dagje vervangen. Nog niet elke dag, want ze moeten eerst ingelopen worden, volgens mijn moeder. Hoe ze dat precies gaat aanpakken weet ik niet. Ik bel haar meestal elke morgen nadat de zorg is langs geweest om haar kousen aan te trekken. Dan vraag ik of ze de nieuwe schoenen aan heeft. "Nee, vandaag niet", roept ze dan opgewekt. "Het is m'n zondagse paar en dat wil ik een beetje goed houden."
Fotografie: Romi Tweebeeke
