Mijn leven is ánders geworden dan ik me had voorgesteld. Zeker, ik heb veel zware problemen moeten overwinnen. Maar dat maakt je ook weer sterker, je leert ervan. En misschien heb ik door die ziekte, die ik vele malen heb vervloekt, ook wel kansen gekregen. Kansen om me te ontwikkelen, al is het dan op een andere manier en in een andere richting dan ik gewenst en gehoopt had.
Veranderd
Natuurlijk, er is in die 40 jaar veel veranderd in de ggz. Tegelijkertijd echter is er ook verassend veel hetzelfde gebleven. De ‘patiënt’ is, als die er zelf bij is tenminste, ‘cliënt’ geworden. De medicijnen zijn soms beter, maar hebben vaak nog dezelfde vervelende bijwerkingen. Wel wordt dat meer onderkend, maar de medicatie tégen die bijwerkingen zijn eigenlijk nog steeds dezelfde en hun werking is beperkt. Er is, tot op zekere hoogte, meer inspraak wat de behandeling betreft. Zeker de laatste jaren verdwijnen er steeds meer bedden uit de kliniek en vindt de behandeling op ambulante basis plaats.
Cliëntenraad
Ik ken het psychiatrisch ziekenhuis van binnen en van buiten. Ben opgenomen geweest op allerlei afdelingen van verschillende ziekenhuizen: gesloten, open, dagbehandeling, behandelplaatsen voor jeugdigen, adolescenten en volwassenen. Nu word ik al vele jaren ambulant behandeld en ik vind het erg fijn dat ik zelfstandig kan wonen en functioneren. Ik doe veel vrijwilligerswerk op allerlei gebied; maak onder meer deel uit van de Cliëntenraad van het ziekenhuis waar ik op de poli behandeld word.
Fietsen
Ik fiets ik veel. Ook mijn kat Dribbeltje houdt mij trouw gezelschap. En zo alles tezamen leid ik best een heel prettig leven. Ik doe mijn huishouden zelf maar heb eens in de week thuiszorg. Ik houd van knutselen en heb veel lol aan het verzorgen van mijn kamerplanten en de planten op mijn balkon. Maar is dit nou het leven dat ik me had voorgesteld? Uiteindelijk niet, het is toch anders…
Arie
