Het duo (beiden 72 jaar oud) fotografeert op vrijwillige basis met veel plezier de bewoners en medewerkers van een woonzorglocatie. Vooral de sociale contacten vinden ze belangrijk.
Gied: “Na de Kunstroute Barendrecht, begin oktober, worden drie maanden lang portretten getoond in de woonzorglocatie waar we vrijwilliger zijn. Drie à vier keer per jaar gaan we daarnaartoe. De foto’s sturen we altijd na, als cadeautjes.
We hebben inmiddels ook een trouwreportage en onze eerste ‘newborn fotoshoot’ gedaan. Voor de fotoshoot maakte Riet de kleertjes zelf. Ze regelt ook de kleding voor bijvoorbeeld een reportage met model. Zo komt er steeds iets nieuws op ons pad.“
Even slikken
Riet: “Het is leuk druk. We hebben een drive om de dingen te blijven doen die we kunnen. Met het fotograferen doen we veel indrukken op. Al is dat niet het enige waar we 'leuk druk' mee waren. Gied heeft in totaal tweeënzestig jaar een boot gehad. In de zomer – en met name na ons pensioen - gingen we ieder jaar een paar maanden weg. Maar de boot is afgevallen vanwege de lichte beperkingen die we beiden ervaren.“
Gied: “Het was wel even slikken toen de boot weg voer, maar Riet viel vorig jaar een paar keer ineens flauw. Je moet er niet aan denken dat dat in de sluis gebeurt.”
Investeren in fotografie
Gied: “Toen een collega-watersporter vertelde dat hij orgel speelde in een verzorgingstehuis, stelde ik voor om daar een keer te fotograferen. Veertien dagen later waren Riet en ik daar vrijwilliger. Onze eerste expositie - achtendertig portretten - hielden we daar.
Vóór mijn pensioen werkte ik als procesoperator in een chemische fabriek. Toen begon ik al met fotograferen. In eerste instantie verdiepte ik me alleen in de techniek van de camera. Pas toen begon ik te begrijpen wat je moet doen om een behoorlijke foto te maken. Ik ben leergierig, heb sinds mijn pensioen meerdere cursussen en workshops gevolgd, werd lid van een fotoclub en ging met een professionele fotograaf mee naar producties.“
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
We doen het samen
Riet: “Ik werkte als productieleider op een sociale werkvoorziening. Daar zorgde ik ervoor dat mensen met een fysieke of mentale handicap aan het werk konden. Nadat ik stopte met werken ben ik een cursus Spaans gaan doen. Ieder jaar doe ik een nieuwe cursus. Ik gebruik het alleen op vakantie, maar je moet nadenken en leert iets nieuws. Het is klassikaal en zo leer je weer nieuwe mensen kennen.
Nu doen we de fotografie samen. Onze website heet dan ook ‘samsam’. Gied doet de techniek. Ik doe het randgebeuren, deel de foto’s uit, maak een praatje en zorg dat de mensen er leuk op staan.”
Dankbaarheid en een glimlach
Gied: “Begin 2018 spraken we op een vrijwilligersmarkt een medewerker van een woonzorglocatie voor ouderen, waarmee het meteen klikte.
We begonnen te fotograferen op evenementen van de woonzorglocatie. Vervolgens maakten we honderdvijfendertig portretten voor het smoelenboek. Handig voor de mantelzorgers. Onlangs waren de ‘care clowns’ er, voor de mensen met Alzheimer. ’s Avonds ben ik meteen foto’s gaan selecteren en bewerken. De volgende ochtend bestelde ik ze en de dag erna deelden we ze uit. Dertig foto’s uitdelen kost weliswaar tien euro. Maar we roken en drinken niet, geven alleen af en toe wat foto’s weg. Elke hobby kost geld.”
Riet: “‘Wat krijg je van me?’ vragen de bewoners dan. ‘Een glimlach’, antwoord ik. En die krijgen we. Dat is zo mooi! We doen allerlei dingen waar we plezier aan beleven en worden met dankbaarheid en een lach uitbetaald. We waarderen het dat we ’s morgens samen gezond wakker worden. Als we elkaar aankijken zeggen we: we mogen weer! Dat is geluk. Je kunt het niet sturen.”
Gied: “Na een half jaar ontvingen we een waarderingsspeld. Onze foto’s worden naar de lokale kranten gestuurd. Dit is goed voor het imago van het tehuis. Maar we doen het gewoon omdat we het leuk vinden. We krijgen er ook vaak reacties op. Mensen vragen of we foto’s toe kunnen zenden. Die worden wel eens bij een begrafenis of crematie gebruikt.
Kwaliteit van leven
Riet: “We zijn ons extra bewust van wat we nog hebben. Dat koesteren we.”
Gied: “Mensen leven tegenwoordig langer, maar ten koste van wat? Wie wordt er beter van? Ik zie mensen lopen en denk: geef mij maar een pilletje als het zover is. Onlangs zat er een vrouw te huilen, omdat ze zichzelf had bevuild. De verpleging kwam meteen, maar ik moet er niet aan denken. De vraag is of je de kwaliteit van leven kunt verlengen of dat het stervensproces langdradig is geworden.
We hebben besloten een AED te kopen en de nodige cursussen te volgen. De batterij is gedekt tot we vijfenzeventig zijn. Daarna verlengen we hem niet meer. Hoe kom je eruit na de reanimatie? De risico’s zijn groot. We zouden ook nog wel twintig jaar mee willen, maar weten dat dat niet gaat.”
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Schatrijk
Riet: “Het leven is niet altijd leuk. We hopen dat we gezond ouder mogen worden, met een kreukeltje hier en daar. We zijn in beweging, eten iedere dag vers. We zijn geen Bourgondiërs en kunnen genieten van iets kleins. Met de ‘lief-en-leed’-pot hier in het appartementencomplex zorg ik voor een kaartje of iets dergelijks, bij overlijden of bij ontslag uit het ziekenhuis.
We genieten iedere dag. We wonen hier fijn en zijn tevreden. Van het materiële is het boeiende af. Als iets stuk gaat, kopen we wat nieuws. Verder niet. Ik ben schatrijk, want we worden gezond wakker, kunnen eten en drinken, hebben een huis en een auto. We hebben het goed en waarderen het.”
Bent u al bewust bezig met ouder worden en uw gezondheid? Breng uw situatie en ontwikkelingen in beeld. Dit kan helpen bij gesprekken met uw gemeente of uw naasten.
Ik doe mee >
