Je moet steeds goed nagaan voor jezelf welke zorg je nodig hebt en waar je die zorg kunt vinden. De bezuinigingen in de zorg vergemakkelijken deze zoektocht niet.
Wegbezuinigd
In eerste instantie kreeg ik hulp op de afdeling psychosomatiek van het ziekenhuis. Helaas moest deze afdeling door de bezuinigingen sluiten. Daarna kreeg ik hulp via een psychiatrisch verpleegkundige die bij de praktijk van mijn huisarts in zat. Zij zat daar via het GGZ en werd ook wegbezuinigd.
Zoeken naar de juiste hulp
Omdat ik de afgelopen maanden steeds goed ziek ben geweest, lag ik om de drie weken in het ziekenhuis. Ook heb ik twee keer aan het zuurstof gezeten. Dat zet je wel aan het denken: is dit mijn toekomst of zouden er toch weer periodes met minder opnames komen? Ik bedacht dat ik opnieuw op zoek moest naar de juiste hulp. Ik wil vooral hulp bij het leren omgaan met het ziek zijn en het accepteren van mijn ziekte. Want hoe sterk ik ook ben en hoe veel ik ook knok, het is best pittig allemaal. Ik ben ook best wel eens bang, wat vrij logisch is. Er komt veel op je af als je chronisch ziek bent.
Steeds opnieuw je verhaal vertellen
Ik bedacht om een mailtje naar MEE te sturen, dit is een organisatie die mensen met een beperking ondersteunt. MEE stuurde mijn verzoek naar het sociaal wijkteam. Nu is het afwachten of ik de hulp ga krijgen die ik nodig heb. Het vervelende is dat je steeds opnieuw je verhaal moet doen als je bij zoveel verschillende mensen terechtkomt. Via het ziekenhuis heb ik nog wel een medisch maatschappelijk werkster, één keer in de zes weken. Meer wordt er niet vergoed. Ik heb in het begin ook een psychiatrisch verpleegkundige gehad tijdens mijn ziekenhuisopnames, maar zij mag niet meer komen, omdat het begeleidend is.
Paniekaanvallen in het ziekenhuis
Tijdens mijn ziekenhuisopnames heb ik altijd meer last van onrust en paniekaanvallen, omdat ik dan in een andere omgeving ben. Ik heb posttraumatische stressstoornis (PTSS) vandaar de paniekaanvallen. Thuis ben ik toch het meest op m'n gemak. Dus tijdens mijn laatste twee opnames besloot ik om dagelijks oxazepam te vragen. Die paniekaanvallen zijn namelijk niet goed voor mijn longen, doordat ze dan nog onrustiger worden.
Praten of pillen?
Je zou zweren dat praten beter is dan pillen slikken, maar veel keuze heb je niet. Als mijn klachten nog erger worden, mag ik wel weer aan de bel trekken. Maar moet je juist niet voorkomen dat het weer zo ver komt? Ik probeer nu tijdens mijn opnames wel met de verpleging te praten als het even niet gaat. Maar als er net iemand werkt die je niet zo goed ligt, dan is het lastig om een heel persoonlijke gesprek met diegene te voeren. Met de een heb je gewoon meer dan met de ander. Dus dan kom je toch weer uit op de oxazepam. Ik hoop dat er snel goede hulp voor mij komt…
