De prednison werd opgehoogd naar 10 mg, maar vijf dagen later merkte ik nog geen verschil. De prednison opgehoogd naar 20 mg en ik knapte gelukkig weer op. Tenminste dat dacht ik.

Te vroeg gejuicht

Ik besloot om de prednison weer rustig af te gaan bouwen van 20 naar 5. Helaas juichte ik te vroeg. Plotseling ging het slechter. Ik werd benauwder en kreeg koorts. Uiteraard moest dit weer in een weekend gebeuren, ik heb altijd een perfecte timing. De Thuiszorg belde de dokterswacht en, na overleg met de dienstdoende longarts, ben ik met de ambulance naar de spoedzorg gebracht. Het zijn echt toppers de medewerkers van de ambulance, want ze slepen je er echt doorheen.

Speldenkussen

Bij de spoedzorg gebeuren dan de standaard dingen: er wordt bloed afgenomen, een hartfilmpje gemaakt, een longfoto genomen en een infuus geplaatst. Helaas werd ik als speldenkussen gebruikt. Ik ben lastig te prikken. Ze hadden al twee keer mis geprikt en ik zei nog dat ik liever had dat een ander het zou proberen. Maar dat had geen zin. Ze wilde het nog een keer proberen. Ik voelde zelf dat het niet goed zat, maar volgens haar was het goed. Uiteindelijk lukte het en de uitslagen waren allemaal goed. Toch moest ik blijven, omdat mijn astma helemaal in de 'hobbel' was. Ik moest weer aan de prednison; 50 mg via het infuus.

Op de afdeling aangekomen

Op de afdeling zou ik dus mijn prednison krijgen. Mijn hand werd gelijk dik. Er was blijkbaar toch niet goed geprikt. Gelukkig was het probleem snel verholpen met een nieuw infuus en kreeg ik mijn eerste dosis prednison. Na anderhalve week knapte ik nog steeds niet echt op. Het bleek dat ik toch een bacterie bij me had. Ik moest vijf dagen aan een antibiotica-infuus. Deze had behoorlijk wat bijwerkingen, maar ik voelde me na twee dagen gelukkig wel weer wat opknappen. Eindelijk weer wat lucht. Daarna mocht ik ook vrij snel weer naar huis.

Wat mij opvalt tijdens mijn opnames

  • Heel veel longpatiënten kunnen niet tegen luchtjes en/of bloemen. In veel ziekenhuizen mogen dan ook geen bloemen op de longafdeling staan. Bij mijn afdeling dus wel. Er is wel een nieuwe regel dat er altijd overlegd moet worden als iemand bloemen krijgt. Ik vind het erg moeilijk als ik bij iemand op zaal lig en dat ik zie dat iemand dan bloemen krijgt. Ik moet dan zeggen dat ik daar niet tegen kan. Dat levert verschillende reacties op: de een word erg boos, de ander toont begrip. Ik vind het raar dat er geen verbod op bloemen komt.
  • Dat je soms een paar uur geen verpleging ziet.
  • Door de bezuinigingen zijn een paar zalen gesloten, maar sommige periodes is het gewoon heel druk met opnames. Dan gaan die zalen weer open, terwijl er geen extra personeel komt. Wat mij vooral verbaast, is dat degene die het schoonmaken er daardoor extra werk bijkrijgen. Hoe moeten zij dat doen in dezelfde tijd? Een longafdeling moet immers stofvrij zijn.

Ik ben bang dat dit nog maar het begin is van alle bezuinigingen.