Vanaf mijn 9e levensjaar heb ik onverklaarbare klachten. Slikproblemen, concentratiestoornissen, black-outs en ik kreeg problemen met bewegen. Met lopen kreeg ik moeite en ook fietsen naar school werd een probleem.
De klachten namen toe. Alleen van de black-outs waren de mensen in mijn omgeving op de hoogte. De rest hield ik verborgen.
Bijblijven met onverklaarbare klachten
Op de mavo kreeg ik serieuze leerproblemen. Ik raakte steeds vaker het geleerde lesmateriaal kwijt, terwijl ik toch een goede leerling was. Ik had het geluk op een school te zitten waar je je eigen tempo kon bepalen. Dus in mijn ‘goede periodes’ leerde ik extra veel. Zo kon ik bijblijven. En zo namen mijn onverklaarbare klachten langzaam toe.
Pas toen onze dochter 4 jaar was en naar de kleuterschool ging, ging het goed mis. Het was druk om 2 kleintjes op te voeden en dan 4 keer per dag een stukje te fietsen naar school. Op een middag werd ik onwel aan de tafel, duizelig, misselijk en ik schijn met mijn ogen te hebben gerold volgens mijn dochtertje. Vanaf dat moment is het nooit meer goed gekomen en ging ik gestaag achteruit.
Diagnose, opheldering en revalidatie
Jarenlang onderzoeken en opnames in het ziekenhuis. Zonder resultaat. De artsen konden alleen constateren dat ik de klachten niet zelf veroorzaakte. En zo ging ik van loopkrukken, naar een rollator, naar een rolstoel en nu een elektrische rolstoel.
Pas in 2008 kwam ik terecht in de Eikenboom/Altrecht kliniek in Zeist. Daar begrepen ze wat ik had en kreeg ik de diagnose chronische conversiestoornis en chronisch vermoeidheidsyndroom, CVS. Alles viel op zijn plaats. Helaas konden ze mij niet helpen omdat ik deze klachten al veel te lang had. Het enige advies was om met een psychosomatische therapeut aan de slag te gaan om handige dingen te leren waarmee ik uit de voeten kan. Ik heb 2 jaar zo'n 15 therapiesessies gehad waar ik veel aan heb gehad. Ik leerde veel praktische dingen.
In 2000 kreeg ik in de St. Maartenskliniek de diagnose fibromyalgie (een niet-gewrichtsgebonden syndroom) en poly artrose. Ik heb daar 6 weken lang, 3 keer in de week gerevalideerd om ermee om te gaan. In 2009 kreeg ik ook nog eens de diagnose dystrofie in mijn linkerhand. Van tijd tot tijd speelt dit op.
Medicatie en voeding onder de loep
Daarbij had ik al jaren problemen met eten. Veel eten kwam er gewoonweg weer uit. Maar ik kreeg geen gehoor. Pas na onze verhuizing naar de achterhoek en een nieuwe huisarts werd ik naar een allergoloog gestuurd om te kijken welke medicatie nu wel en niet kan. Ook heb ik me daar op voeding laten testen. Ik bleek een voedings- en fruitintolerantie te hebben. Ben nu 2 jaar samen met een diëtiste aan het testen wat ik wel en niet kan hebben. En zo is mijn voedingslijst heel erg gekrompen. Ik eet geen gluten, lactose en koolhydraten meer. Ik volg nu een histamine-armdieet en Fodmap dieet. En in die groepen zitten ook nog voedingsmiddelen die ik niet verdraag.
Balans gevonden
Nog bleef ik veel vocht vasthouden, terwijl ik graatmager zou moeten zijn. Ik heb nu bioresonantietherapie en in mijn radeloosheid zei ik tegen de therapeut: ‘Ik snap er niets meer van mijn buik wordt dikker en dikker’. Ze is gaan testen en merkte dat mijn eiwitstofwisseling ook niet goed werkte. Kortom mijn darmen werken totaal niet vandaar deze klachten. Haar advies: alle eiwitten uit mijn voeding verwijderen. En dat was al niet veel. Een plak kaas, wat roomboter op mijn cracotjes en klein stukje onbewerkt vlees 's avonds. Maar echt het werkt! Ik val nu ongeveer 1 pond per week af, eindelijk.
Ik heb nu een balans gevonden dat werkt. Mijn lichaam en geest zijn uitgeput. Ik krijg nu ondersteunende medicatie om me te helpen te herstellen. En ik eet op de woensdag en in het weekend een stukje vlees. Ik weet nu ook dat als mijn darmen weer een goede flora hebben. Ik gebruik ook een probiothica, dat ik langzaamaan weer meer dingen kan gaan eten.
Voor mij betekent dit alles dat ik eindelijk de juiste hulp krijg. Dit geeft mij rust, rust waar ik al jaren naar verlang.
