“Verdomme, ga nou van die handdoek af!” Normaal spreek ik mijn ledematen niet toe, maar dit was een noodgeval. Ik stond met mijn rechtervoet en -been nog in het bad en had net mijn linkervoet op de rand gezet en afgedroogd, toen bovenstaande situatie zich voordeed.

Ik trok de handdoek weg onder mijn linkervoet, pakte met het nodige kunst- en vliegwerk mijn broek die naast het bad lag en greep mijn telefoon uit de zak. Ik belde mijn vrouw Anne-Marie en vroeg haar even naar boven te komen, omdat ik me niet zo lekker voelde.

Zij kwam, droogde mij af en hielp mij bij het aankleden. Met veel moeite strompelde ik aan haar arm naar de trap, waar ik op mijn billen naar beneden schoof. In de woonkamer aangekomen pakte Anne-Marie een stoel voor mij. Voordat ik kon gaan zitten, zakte ik in elkaar. Het schijnt dat mijn spraak slechter werd en mijn linkermondhoek wegzakte.

Eerste hulp

Ik was wel nog bij bewustzijn, het leek me zinnig om hulp te vragen. Zittend op de grond belde ik Jack, buurman en EHBO’er. Hij was er binnen een paar minuten. “Je weet zeker wel wat er aan de hand is?”, vroeg hij. Natuurlijk wist ik het wel, dacht ik. Waarschijnlijk een Tia. De ernst drong langzaam tot mij door en ik begon te huilen. Jack belde 112 en binnen redelijk korte tijd stond de ziekenwagen op onze oprit.

In vliegende vaart werd ik naar het ziekenhuis vervoerd. Daar aangekomen kreeg ik vrijwel meteen een scan. En daarna de diagnose: een hersenbloeding. Anne-Marie had intussen Romke en Hylke (2 van onze zonen die in de buurt wonen) gebeld.

Daarna werd ik in een bed gelegd en naar de afdeling neurologie gebracht. Achteraf bleek dat ik een ernstige bloeding had gehad. Mijn familie had dat meteen al in de gaten, ikzelf pas maanden later. Misschien maar goed ook.

Nieuwe zelf

Vrij snel bleek dat ik halfzijdig verlamd was aan de linkerkant van mijn lichaam. Ik ben linkshandig, dus dat betekende dat ik niet meer met mijn goede hand kon tekenen en kalligraferen. Persoonlijke opdracht: als de donder mijn rechterhand activeren.

In de periode dat ik intern revalideerde volgde ik schrijfles bij het Leijpark. Bij thuiskomst meldde ik me aan bij zorgatelier Buiten in Lage Mierde. Daar kan ik nu mijn rechterhand verder ontwikkelen door tekenen, schilderen en lino-snijden. Heerlijk! Ik moet nog veel leren, maar het gaat lukken.

Want hier op Buiten kan ik mijn nieuwe zelf zijn met mijn handicaps. Soms luidruchtig in de groep bij de koffie, soms stil bezig met mijn eigen projecten. Of buiten in de lentezon, genietend van de natuur om mij heen en van mijn sigaartje.

Fotografie: Tom van Limpt