In de 55 jaar dat ik hier woon, heb ik veel zien veranderen. Je ziet mensen komen en gaan. Ik ben een soort aanspreekpunt. Men kan bij mij terecht voor een kopje suiker en ik neem de pakketjes van de buren aan. Ik maak graag een praatje dus vind dit fijn."
Polshoogte door de wijkverpleging
"Aan één oog ben ik bijna blind en ik heb nog wel meer lichamelijke klachten. Aankleden, douchen en andere dagelijkse dingen doe ik nog allemaal zonder hulp. Ik heb gelukkig wel al 16 jaar dezelfde poetshulp. Na een fietsongeluk vorig jaar komt de wijkverpleging zo nu en dan polshoogte nemen. Dat vind ik best gezellig."
Oprit op maat
"Ik wil absoluut niet oud worden op mijn stoel. Daarom ga ik twee keer per dag naar buiten. Traplopen gaat nog prima. Via Het Zal Werken heb ik een oprit bij de buitendeur gekregen. Ik ontdekte dit initiatief via een flyer in de brievenbus.
Mijn oprit is klein en speciaal op maat gemaakt. Het is geweldig. Nu hoef ik mijn rollator niet meer op te tillen en is het fysiek minder zwaar om de deur uit te gaan. Het is een kleine aanpassing maar dat maakt hem voor mij niet minder belangrijk.
Mijn sociale contacten zijn buiten de deur. Het is dus absoluut belangrijk dat ik nog makkelijk buiten de deur kan komen."
Vrije tijd
"Ik zit bij 4 verschillende clubjes: gymnastiek, 2 keer klaverjassen en de hervormde vrouwen vereniging. Ik kan hier met de buurtbus of lopend met mijn rollator naar toe. Op de dagen dat ik geen clubje heb, ga ik er toch op uit. Gewoon voor een wandeling en een frisse neus. Omdat ik hier al zo lang woon, ken ik iedereen van gezicht en zwaai ik soms even.
Als ik niet naar buiten ga puzzel ik graag, lees ik veel en schrijf ik vaak gedichten. Dit is een van mij gedichten:
Ik spreek met iemand uit mijn straat
Die vraagt, hoe ’t nu toch met mij gaat
Ik zeg, het gaat soms wel en soms ook niet
’t verschil is, welke dag dat je me ziet."
Fotografie en interview: Romi Tweebeeke
