Rob van der Burgh (70): “We woonden 35 jaar in Berkel. Een fijne plek: de kinderen zijn daar opgegroeid. Er was veel speelruimte, zo tussen de weilanden. Maar inmiddels is het helemaal volgebouwd. Overdag is het stil in de straten, iedereen is werken of naar school.
Mijn schoonmoeder, die ook in Berkel woonde, overleed twee jaar terug. Mijn vrouw was samen met haar zussen mantelzorger. Ons huis werd te groot. En je kunt beter verhuizen uit eigen keuze, dan omdat het moet. We hebben beiden de huizen van onze ouders op moeten ruimen, omdat zij moesten verhuizen en dat was een enorme klus. Nadenkend over de toekomst wilden we dat voor zijn. Onze dochter en haar gezin verhuisde naar Brielle, 3 kwartier verderop. We zijn daar in de buurt vaak geweest, ook met vakanties, en dat trok ons wel.”
Logeren
Marianne van der Burgh (68): “Onze dochter en schoonzoon vonden het super. We hebben 5 kinderen, 4 van hen wonen nu in de buurt. We vinden het hartstikke fijn om dichtbij hen en onze kleinkinderen te wonen. Dat zij in ons huis kunnen logeren was een belangrijke eis voor onze nieuwe woning. Daar genieten wij en zij zó van! Maar die ruimte vonden we niet in een seniorenappartement. Daar zijn meestal niet voldoende slaapkamers. Ons huis nu is misschien niet de plek waar altijd kunnen blijven wonen, maar ik hoef nu toch niet al iets te kopen voor als ik over 10 of 15 jaar misschien niet meer alles kan? Ik kan het nu nog wel en woon nu liever zo.”
Rob: “We hebben wel gekeken of er bijvoorbeeld een traplift mogelijk is. En we hebben bewust gekozen voor een huis met een grote slaapkamer. Zodat er ruimte is voor eventuele hulpmiddelen.”
Sociaal
Marianne: “Nu moet je weer helemaal opnieuw een sociaal leven opbouwen, reageerden mensen op onze verhuizing. Als we niet lid waren van een kerk, hadden we het misschien ook niet gedaan. Maar binnen een kerkgemeenschap lukt dat makkelijk. Je raakt betrokken bij een gemeente en hebt contact. Daar zijn we niet bang voor. We hebben in die paar weken dat we hier nu wonen al heel wat bezoekjes gehad en contacten gelegd.”
Ziekte
“Bij mij is 2,5 jaar terug Parkinson geconstateerd. Of tenminste, ik heb symptomen van Parkinson, onder andere een trillende hand. Een half jaar terug zijn de klachten wat verergerd, dat kan met drukte te maken hebben, rondom de verhuizing. ‘Vanaf nu wordt het alleen maar slechter mevrouw’, zei de arts toen hij Parkinson vermoedde. ‘Dat zeg jij’, dacht ik bij mezelf. Ik maak me daar niet veel zorgen om. Het verloop van de ziekte is bij iedereen anders. Ik merk nu nog niet veel aan beperkingen. Alles lukt nog, het gaat alleen wat langzamer.
Een slijmbeursontsteking zorgt ervoor dat ik wat slecht ter been was de laatste weken. Toen was Rob even mijn mantelzorger. Daar maak ik me weleens zorgen om. Mensen hebben weinig tijd voor omzien naar elkaar. Hoe moet dat als ik alleen ben en mezelf niet zelf kan redden? Natuurlijk zijn er de kinderen, net zoals wij voor mijn moeder zorgden. Maar tegelijkertijd is het nu ook anders, mensen zijn drukker met werk en hebben minder tijd voor elkaar.”
Mijn lichaam
“Inmiddels ben ik gestopt met de medicatie van de neuroloog, vanwege de vervelende bijwerkingen. Ik werd stijf, ging schuifelend het huis door en soms wist ik onderweg ineens niet meer waar ik was. Ik kies nu voor een andere behandeling, zogeheten alternatieve geneeswijzen. Dat gaat heel goed. De medicatiebijwerkingen zijn weg en ik voel me beter.
De neuroloog reageerde begripvol op mijn keuze. Hij gaf eerlijk aan dat hij niet bekend was met andere behandelingen, maar gaf me groot gelijk om dat te gaan ontdekken. Mensen durven niet altijd tegen een arts in te gaan, maar ik denk dan: het is mijn lichaam, ik weet en voel toch het beste wat er is. Hierin zelf de regie nemen vind ik erg belangrijk.”
