Eerst een salmonellabesmetting na een reis naar Kenia. Daarna een flinke kneuzing aan mijn voet waardoor ik drie weken ben ingetaped en drie weken in het gips heb gezeten. Op 8 december een valpartij met een gebroken heup tot gevolg. Daar ben ik nu nog van aan het herstellen. Ik moet helemaal opnieuw leren lopen. Elke week gaat het iets vooruit.
Die valpartij was echt pech. Mijn vriend Willem en ik zouden op vakantie gaan, eerst vliegen naar Tenerife dan een cruise langs vijf eilanden. We zijn allebei ervaren wereldreizigers. We stapten in Utrecht op de trein en bij het instappen ging het helemaal mis. Ik lag languit en kon niets meer, lag te gillen van de helse pijn. Mensen stapten over me heen om in de trein te komen. Met veel moeite werd ik overeind gehesen. Op station Schiphol hielpen een paar sterke kerels me in een ambulance. Morfine en ik was weg.
Wachten op operatie
In het VU medisch centrum werd ik wakker. Daar kon ik niet geopereerd worden, want dat is een academisch ziekenhuis. In mijn eigen ziekenhuis zou het beter uitkomen. Aan het eind van de dag was ik terug in Utrecht, waar we ’s morgens zo vol verwachting aan de reis waren begonnen. Het duurde nog drie dagen voor ik geopereerd kon worden. Er waren veel spoedgevallen vóór mij. Dan lig je maar te wachten en elke aanraking voelt als een elektrische schok.
Bij de operatie is de kop van de heup aan de steel vastgezet met stalen pinnen. Er was geen mogelijkheid om te kiezen voor een heupprothese. Daarvoor was de breuk niet geschikt. ik was jaloers op de mensen die wél een prothese kregen, die konden binnen de kortste keren weer lopen. Ik niet, ik kon geen stap zetten. Het deed zo’n pijn.
Drie dagen na de operatie ben ik overgeplaatst naar een revalidatiecentrum. Er waren drie centra in de buurt die in aanmerking kwamen. Vanuit het ziekenhuis werd goed meegedacht welke het meest geschikt voor mij was, gezien de zorg die ik nodig zou hebben.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Ze vroegen ook goed naar mijn woonsituatie. Ik vond het belangrijk om hierover mee te praten. Ik woon alleen en wil niet afhankelijk zijn van iemand. Willem en ik hebben ons eigen huishouden en hij hoeft als 80-jarige niet voor mijn zorg op te draaien.
Gelijkwaardig contact
Het revalidatiecentrum dat de best passende zorg kon bieden, kreeg alle informatie die nodig was om mij goed te helpen. Die overdracht ging prima. De zorg was goed, maar de inrichting was gedateerd, er waren alleen vierpersoonskamers en de verzorging was sober. Eten uit plastic bakken, een huiskamer zonder aankleding, weinig aandacht voor het menselijke aspect.
Toch heb ik het er als patiënt als heel prettig ervaren. Ik heb zelf veertig jaar in de zorg gewerkt en wilde alles weten: waarvoor is dat spuitje, waarom die pil? Zodra ze merken dat je kennis van zaken hebt, wordt het contact gelijkwaardiger.
Daarnaast was ik gezegend met veel bezoek. Vaak kwam een vriendin langs met wat lekkers en deden we rummikub in de huiskamer. Dan kwam de verpleging erbij zitten, dat vonden ze zo gezellig! Het viel me op dat er heel ruime bezoektijden waren. Als compensatie van een tekort aan personeel om iets met de patiënten te ondernemen.
Goede overdracht
Na zeven weken was ik zelfstandig genoeg om weer naar huis te gaan. Gelukkig is hier alles gelijkvloers. Nu krijg ik hulp thuis van de fysiotherapeut. Ook die was goed op de hoogte van mijn dossier. Toen mijn man een paar jaar geleden overleed, was dat nog wel anders. Toen werd er minder via de computer overgedragen. Nu stond mijn huisarts na het ontslag direct op de stoep.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Er staat een jaar voor het herstel. Mijn fysiotherapeut zegt: als ik jou zo zie, denk ik dat het sneller gaat. Ik wil graag terug naar wat ik kon. Ik gebruik de rollator en kan nu stukjes los lopen. Via een vriendin heb ik in no time een hometrainer op de kop getikt, dat was een goede oplossing om zelf te trainen. “Blijf bewegen”, zegt neuropsycholoog Erik Scherder altijd op televisie. “Als je te lang stilzit, gaat je spiermassa achteruit”. En ik wil juist vooruit!
Coronavirus
Voor een KBO-PCOB-afdeling ben ik actief met het organiseren van activiteiten, zoals reizen, excursies, koffiedrinken en uit eten gaan. Ik heb net weer een nieuwsbrief gemaakt voor onze 600 leden. De meeste activiteiten zijn afgelast vanwege het coronavirus. We hebben het informatienummer* vermeld voor mensen die vragen hebben. Het komt dichterbij en raakt iedereen.
Zelf maak ik me niet zo’n zorgen. Ik ben niet verkouden. Bij de deur staat een fles met desinfectiemiddel voor mensen die op bezoek komen en ik hou in de gaten of ze snotteren. Mijn kleinzoon maakt zich er drukker om dan ik. Hij is derdejaars student medicijnen en zegt: ‘je moet niet iedereen binnenlaten, hoor!’
*Ouderen-Infolijn KBO-PCOB: telefoon 030-3400 600
Werken uw zorgorganisaties ook goed samen? Vertel het hier >
