Ja, het regent. Het is soms verrekte koud en ik weet van gekkigheid niet wat ik aan moet doen. Fietsen is nu even minder aantrekkelijk. Maar, de natuur is werkelijk geweldig. Als je de tijd neemt om ernaar te kijken. De bomen kleuren van fris groen naar warm rood. De schimmels tonen hun werk door de vele verschillende paddenstoelen en de dieren houden schoonmaak- en nestelrituelen. Als je goed kijkt is er heel veel te zien.
Hoofd leeg wandelen
Zo wandel ik op een middag door het bos, camera bij de hand. Het natuurschoon om mij heen vastleggend. Mijn hoofd leegmakend. Dat kan ik weer. Er waren de afgelopen tijd intense afspraken. Afspraken die voor mij nodig zijn. Van uitleg tot en met herkenning. Mijn hoofd is er zo druk mee!
Waar ik eerder energie verslond door te blijven solliciteren, te blijven proberen. Zie ik nu dat het niet gaat. Dat daar een reden voor is en dat die reden benoemd mag worden: ik heb Niet-aangeboren Hersenletsel (NAH).
De weg naar acceptatie is echter makkelijker te benoemen dan af te leggen. Het belang is daarentegen groter dan de tegenslag. Wat maakt dat ik mijn weg heb gevonden. Ik leer mijzelf een nieuw ritme aan. Een ritme waar ruimte is voor hersenletsel. Waar ik op mijn eigen manier heel druk mee kan zijn. Maar waarbij ik het bos ook zie. Daar hoort wandelen bij. Ik wandel tegenwoordig mijn hoofd leeg. En ik vind het heerlijk. Ik kijk mijn ogen uit. Fotografeer, luister en kijk.
Mensen bereiken
Eenmaal thuis aangekomen sla ik al het fotomateriaal op en bekijk ik de statistieken van mijn weblog. Mijn passie. ‘Het verkeer naar uw site heeft een nieuwe piek bereikt.’ Ook lees ik reacties van mensen die op de ene of andere manier met hersenletsel in contact zijn gekomen. Allemaal positieve feedback. Ik voel dat dit me raakt.
Na jaren strijden om mijn eigen erkenning, bereik ik nu mensen. Mijn wens om Niet-aangeboren Hersenletsel gezicht te geven, om verhalen te vertellen komt steeds een stapje dichterbij. Intens gelukkig klap ik de laptop dicht. Het is een mooie dag.
