Dit lukte dankzij meer regelmaat. Ik was al snel gewend aan het feit dat ik mijn dag in tweeën moest delen om te rusten. Ook mijn baas kon daarmee leven. Mijn collega's vonden dat in eerste instantie wel vervelend: zij moesten hierdoor vaak ochtenddiensten draaien en bij voorkomende agressie ingrijpen. Dat was lichamelijk te zwaar voor mij. Na uitleg snapten ze de noodzaak.
Met behulp van mijn scootmobiel kon ik voldoende energie bij elkaar krijgen om fatsoenlijk 8 uur te werken. Ik was alleen wat breekbaarder. Hierdoor kon ik niet meer bijspringen bij de vaak voorkomende agressie en renpartijen. Pas in januari 2015 kwam ik definitief in de ziektewet.
Beoordeling
Waar ik soms wakker van lig is dat er dit jaar nog een keuring bij het UWV op het programma staat. Ik weet niet of de opeenstapeling van klachten voldoende is om me 100% af te keuren. Het hangt er in mijn ogen van af wie ik tref.
Soms krijg ik de indruk dat mijn doctoren niet naar het bredere plaatje kijken. Het lijkt er op dat ze denken dat ik nog tot meer in staat ben dan het geval is. Ze schrijven bijvoorbeeld brieven aan mijn bedrijfsarts waaruit naar mijn idee blijkt dat ze niet echt inzicht in mijn functioneren hebben. Ik zou dolgraag werken, maar kan het simpelweg niet meer.
Betrouwbaarheid
Het probleem is dat de uiterst betrouwbare Jeroen is veranderd in iemand met wie je geen afspraken meer kunt maken. Ik ben niet stabiel genoeg en weet niet of ik de volgende dag in staat ben om te doen wat er van mij verwacht wordt. Ik kan dus zelfs geen afspraken maken met mezelf. Dat is verschrikkelijk.
Als ik bijvoorbeeld 70% of 80% afgekeurd word, moet ik gaan solliciteren voor het resterende deel. Nu ben ik 57, dus dat is nog ongeveer 10 jaar. De kans dat ik iets kan vinden is klein en of ik het aankan is de vraag. Dat zou betekenen dat ons inkomen nog verder zakt. Er hangt van af of we hier kunnen blijven wonen. We zijn na mijn ziek worden al € 900,- in de maand terug gegaan. Dat is toch een hoop. Gelukkig krijgt Els nu AOW.
