Mijn moeder is 94 jaar, heeft geen korte termijngeheugen meer beschikbaar en woont nog alleen thuis met zorg. Elke morgen als ik haar bel kan ik meteen aan haar stem horen hoe het leven er voor haar bij hangt.
Niet lekker
Om haar op te monteren, roep ik op mijn vrolijkst allerlei dingen tegen haar, zoals ‘he, wat een lekker weer’, ‘heb je je ontbijt al op’, ‘lekker geslapen’, ‘wat heb je op tv bekeken’. Maar vanmorgen trapt ze daar niet in. “Ik ben niet lekker”, kreunt ze.
Ongerust
Ik wilde een goede kennis bezoeken die op een riante plek aan het water woont. Maar ik zie mijn plan als sneeuw voor de zon verdwijnen. Tegelijkertijd stijgt mijn ongerustheid. Nog steeds vrolijk laat ik haar naar de keuken schuifelen en een pilletje tegen de hoofdpijn annex duizeligheid innemen – wat ze trouwens keurig opvolgt. Gelukkig, ze is wel in de benen te krijgen.
Slapend in de stoel
Toch maar even langs gaan weer voordat ik mijn eigen dingen ga doen. En meteen boodschappen meenemen maar. Als ik binnenkom, zit ze met open mond te slapen in haar stoel. Als ze wakker schrikt, is ze niet erg te spreken. Dat is geen goed teken, want moeder is altijd vrolijk en opgeruimd.
Wolfsgehuil
Ik wil haar het grappige verhaal vertellen van een hond die bij het beieren van de kerkklokken in hartstochtelijk begon te huilen. Als een echte wolf. Met zijn kop helemaal achterover. Zo ontwapenend diep van binnenuit kwam dat oergeluid, dat iedereen die het hoorde, bleef staan om te kijken naar dat dier.
Niet in de stemming
Maar ze is niet in de stemming. Ze heeft altijd een antwoord of mening klaar, maar vandaag niet. Ze wil ook niet naar de dagbesteding en ze heeft geen trek in eten. Moeder wil vandaag rustig in haar stoel blijven zitten.
Fotografie: Romi Tweebeeke
