Als eerste probeerde ik het recept van het niet reizen. Ik heb vlak na mijn ongeval thuis gezeten. Gek werd ik ervan. Voor mij geen succes.
De tweede poging was georganiseerd reizen. In de afgelopen jaren was ik veelal met groepsreizen bezig. Georganiseerd door een grote touroperator met dito prijs. De reiziger in mij heeft namelijk een behoorlijke bucketlist, waardoor ik een aantal mooie plekjes heb mogen zien. Het was mijn manier om rekening te houden met de cognitieve stoornissen waar ik mee te maken heb. En mijn manier om te vluchten voor hersenletsel wat in eigen land toen nog niet erkend was. Ik wou letterlijk ergens anders zijn. Wanneer alles georganiseerd is, kan ik door vermoeidheid en/of vergeetachtigheid geen verkeerde beslissing maken. Dus doen! Zo ging ik reislustig op pad. Israël, Jordanië, Mexico, Guatemala, Belize, Marokko... ik heb ze gezien en ik heb ervan genoten. Ik boekte de reizen alleen, wat een enorme éénnpersoonstoeslag betekende. Ook niet echt een succesformule dus.
Hoewel mijn bucket nog lang niet leeg is, is de lijst wel rustiger. Net als de persoon die de reizen maakt. NAH is inmiddels erkend, opgenomen in dossiers en deze zijn vervolgens aangevuld. Ik hoef niet meer zo nodig weg. Wat me bij receptpoging drie brengt. Wel weg, maar niet meer zo extreem.
Dat wil zeggen, ik boek geen georganiseerde groepsreis meer. NAH reist immers met mij mee. En waar ik me bewust ben van al het moois dat ik heb gezien, besluit ik dat de praktische kant overwint. Met dit geld kan ik ook andere dingen doen. Bovendien kent mijn familie mij en nu ik gezien heb wat ik wou zien, is er meer rust om andere plekjes te ontdekken. Zoals historische elementen in Europa of de geweldige natuur om ons heen. In eigen tempo, in een groep die mij ziet zoals ik ben. Drie keer is scheepsrecht. En dan sla ik de cruise nog over ook. Niks met hersenletsel, het is simpelweg mijn ding niet. Vakantie; ik ben er klaar voor! Waarheen? Dat zien we samen wel.
