Ik geniet enorm van mijn klein- en achterkleinkinderen. Ze wonen allen in de buurt en soms pas ik op. Dat is hartstikke leuk. Mijn kleinzoon Marius en zijn vriendin Alexandra komen eens in de paar weken eten. En dan kook ik zelf, want dat gaat me nog goed af. Al haal ik soms ook een maaltijd van de slager.
Tafeltje dekje moet ik niet, want zelf kunnen kiezen is belangrijk voor me. Net als zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Daarom ben ik blij dat ik nog moeiteloos kan autorijden.
Pijnpoli en qigong
“Binnenkort gaan mijn dochter Barbara, kleinzoon Marius, zijn vriendin Alexandra en ik een reisje maken. We gaan een paar dagen naar Boekarest, dat is toch een hele onderneming. Alexandra zei: ‘Dan pakken we toch een rolstoel. Wij rijden je wel.’ Alleen zo’n rolstoel lijkt me vreselijk.
Ik ben blij dat ik gezond genoeg ben om zulke reisjes te maken. Al kwam ik de afgelopen jaren regelmatig in aanraking met de zorg. Je hoort me niet klagen, men heeft veel voor me gedaan. Na de operatie aan een aneurysma en verschillende vormen van kanker ben ik uitbehandeld op twee pijnpoli’s.
Ik heb een pijnpleister om de zenuwpijn bij mijn longen, ontstaan door chemotherapie en bestralingen, te verlichten. Vermoeidheid is een bijwerking. Daarom ben ik gestart met qigong. Hierbij maak je langzame bewegingen met heel je lichaam. Volgens mijn longarts is het heel geschikt voor mensen die moeilijk bewegen en oncologische patiënten. De eerste keer gaf al direct verlichting. Het helpt zo goed dat ik het wel van de daken wil schreeuwen. Eigenlijk moet het vergoed worden.
Een nieuwe woning
Binnenkort ga ik twee keer verhuizen. Vreselijk toch? Eerst naar een wisselwoning en daarna weer terug naar deze plek, want ze gaan een nieuw pand neerzetten. Ik was de enige die zei: ’Ik ga er niet uit.’
De nieuwe woning kost me straks een paar honderd euro meer per maand. We krijgen een verhuisvergoeding en een verhuispremie voor nieuwe vloerbedekking en dergelijke, alleen is het vreselijk veel werk. Gelukkig kan mijn dochter me helpen met inpakken.
Schoonmaken
De gemeente stelt hulp in de huishouding beschikbaar. Dit was eerst 3 uur per week en werd toen teruggedraaid naar 1 uur per week. Dat is te weinig natuurlijk, dus ik ben naar de gemeente toegegaan. Het is nu zo geregeld dat het 3,5 uur per 2 weken is. De hulp zei: ‘Oude mensen durven dat niet te vragen.’ Nou ik wel hoor. Het is gewoon nodig.
Vriendschap en plezier
Al dertig jaar ben ik lid van Vrouwen voor Vrede. Daar leven al mijn vriendinnen nog en we hebben samen het snuffelpand opgericht. Dit is de Wereldwinkel/kringloop in Ridderkerk waarvan de opbrengst zorgvuldig uitgezocht projecten ten goede komt. Elke woensdag, soms op zaterdag, ga ik nog een halve dag naar het Snuffelpand, dan is er verkoop.
Er gebeurt dus nog genoeg in mijn leven. Wanneer ik echt geniet? Als mijn dochter Barbara er is. En van het kleine grut. Een tijdje geleden lag ik met een lichte longontsteking op bed. Barbara en mijn achterkleinzoon Quirijn waren op bezoek. Ze keken naar een oude foto van mijn man en mij boven mijn bed en Quirijn zei: ‘Oma, u was wel knap hoor’. Heerlijk toch?
Fotografie en interview: Fleur Kooiman
