Na een maand ziekenhuis en een maand verpleeghuis werd ik opgenomen bij het Leijpark, het revalidatiecentrum in Tilburg. Daar zou de revalidatie stevig aangepakt worden. Met fysiotherapie was in het ziekenhuis al een begin gemaakt. Doordat ik erg verzwakt was, verliep dat niet bepaald voorspoedig. Nu stond een keur aan hulpverleners klaar om mij verder te helpen. De fysio was met name gericht op het leren lopen. Een EVO (enkel-voet orthese) moest mijn voet in het gareel houden.
Tijdens de ergotherapie hield ik me onder andere bezig met mijn linkerarm en -hand. Dat laatste ging moeizaam, omdat ik een sub-luxatie had: een gedeeltelijk uit de kom geschoten bovenarm aan mijn verlamde linkerzijde. Waarschijnlijk kwam dit doordat ik in mijn slaap zo had gedraaid met mijn lichaam, dat mijn arm ongemerkt uit de kom is geschoten. Al met al een pijnlijke kwestie. Enkele cortisonespuiten hielpen wel iets.
Apneu
In het ziekenhuis was men tot de ontdekking gekomen dat ik ernstig apneu had. Dat betekent dat mijn ademhaling tijdens mijn slaap steeds enkele tientallen seconden stokt. Daarom werd ik ter observatie twee nachten opgenomen op de longafdeling. Conclusie: ik moest voortaan slapen met een apparaat op mijn neus, dat voor een goede ademhaling zorgt tijdens mijn slaap. In het begin was dit vervelend, gaandeweg wende ik eraan. Doordat ik me voor een goede werking van het apparaat op mijn ademhaling moet richten, val ik bovendien gemakkelijker in slaap.
Scootmobiel
Met behulp van fysiotherapie leerde ik na verloop van tijd lopen met een 4-poot (eifel). Erg goed ging het niet, want na 50 meter was ik al doodmoe. Ook was ik bang om te vallen. Mijn fysiotherapeut stelde daarom voor om mijn aandacht te richten op een scootmobiel. Hier was ik het totaal niet mee eens. Ik had een vooroordeel over het gebruik van een scootmobiel. Na enkele weken nadenken gaf ik mij gewonnen. Ik ging overstag!
Rijlessen
Ik nam lessen om te leren rijden in zo'n ding. In eerste instantie vond ik dat overbodig: ik reed toch al bijna 50 jaar in een auto? Ik hoefde echt niks meer te leren. Daar had ik me flink op verkeken. Mijn halfzijdige verlamming werkte totaal niet mee om correct te rijden. Dus de lessen bleken geen overbodige luxe.
Acceptatie
Nu ik alweer een paar jaar een scootmobiel rijd, moet ik bekennen dat dat ding mij een bepaalde mate van onafhankelijkheid geeft, die ik niet graag zou willen missen. Als invalide (ja, zo durf ik mij nu te noemen) moet ik toch vaak hulp vragen en merk ik dat ik vaak afhankelijk ben van de mensen om me heen. Vaak zeggen mensen me goedendag, wanneer ik in de rolstoel of mijn scootmobiel over straat rijd. Leuk toch!
Fotografie: Tom van Limpt
