Ik wist op mijn vijftiende al dat ik de zorg in wilde. Van de opleiding tot verzorgende stapte ik over naar SPH, omdat ik me vooral bezig wilde houden met hoe mensen zich voelen. Daarna werkte ik veertien jaar als activiteitenbegeleider in de psychiatrie. In die tijd begon mijn man een bedrijf in keukens, waarbij ik steeds meer betrokken raakte. Op een gegeven moment kon ik het niet meer combineren en moest ik kiezen. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van mijn werk in de zorg.
Mensenkennis
Het bedrijfsleven was een hele andere wereld. Toch deed ik ook dit werk met hart en ziel: als ik maar met mensen om kan gaan. Achteraf gezien hebben mijn ervaringen in de keukenzaak me veel gebracht, het was een jarenlange oefening in het omgaan met verschillende soorten mensen. Onze klanten waren heel divers. Ik leerde nog beter luisteren, kijken en me verplaatsen in de ander. Dat nam ik mee toen ik een paar jaar geleden weer de zorg in ging, ditmaal als zelfstandig ondernemer.
Zorgteam
Het idee om ouderen thuis te gaan begeleiden, ontstond in de periode dat mijn moeder dementie kreeg. Ze wilde echt niet haar huis uit: ze kon het vertrouwde om haar heen en haar hondje niet missen. Daarom besloten mijn zussen – die alle drie in het buitenland wonen - en ik om de zorg zelf te organiseren, met behulp van een persoonsgebonden budget. Mijn oudste zus zocht vanuit New York online naar mensen die onze moeder konden verzorgen en begeleiden, ik hield de sollicitatiegesprekken.
In eerste instantie kwam er één iemand onze moeder helpen douchen. Uiteindelijk hadden we een team van 33 mensen samengesteld. Daar zaten ook veel vrijwilligers bij, zoals een schoonzus van mijn moeder en vrienden. En zelfs buurjongens van twaalf jaar die met haar kwamen kaarten, zodat er ieder moment van de dag iemand bij haar was.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Overstap
In 2013 is mijn moeder thuis overleden, in het bijzijn van haar vier dochters en hondje. Een jaar later stopten mijn man en ik vanwege de huizencrisis met onze keukenzaak. Ik wist al snel dat ik weer in de zorg wilde gaan werken. Via een bemiddelingskantoor kwam ik terecht bij een ouder echtpaar waarvan de man en vrouw allebei dementie hadden.
Mijn achtergrond als activiteitenbegeleider komt bij dit werk goed van pas. Normaal gesproken zat het echtpaar de hele dag thuis. Toen ik ze op een mooie voorjaarsdag mee naar een terrasje nam, kwamen ze helemaal tot leven. Zo waren ze dus voordat ze dementie kregen! We hebben samen nog veel terrassen bezocht.
Samenwerken
Momenteel werk ik bij vier adressen. Vrijwel altijd maak ik deel uit van een team van begeleiders, allemaal mensen die hetzelfde werk doen als ik. Meestal zijn we een aanvulling op bijvoorbeeld de wijkverpleegkundige zorg. We zijn vaak flexibeler dan medewerkers van een zorgorganisatie, omdat we zelf kunnen bepalen hoe we onze tijd met cliënten invullen.
We werken samen via een Whatsappgroep of Carenzorgt. Zo kunnen we ook voor elkaar invallen tijdens vakanties of als we ziek zijn. Verder heb ik contact met de familie en de huisarts van mijn cliënten. Alles bij elkaar vraagt het best veel administratief werk.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Verantwoordelijkheid
Eigenlijk ben ik een soort van mantelzorgondersteuner, want vaak hebben mantelzorgers al een heel traject achter de rug voordat ze mij inschakelen. In de periode daarvoor proberen ze zelf alle ballen omhoog te houden en vinden ze het moeilijk om hulp te vragen. Sommige mantelzorgers willen alles zelf in de hand houden, tot we een band hebben opgebouwd. Ze moeten eerst weten dat het goed wordt geregeld, dat ik een gedeelte van de verantwoordelijkheid van hen overneem en me werkelijk begaan voel met hun ouders. Om iets los te kunnen laten, moet je vertrouwen hebben. Dat begrijp ik helemaal, omdat ik zelf ook mantelzorger ben geweest.
Verantwoordelijkheid nemen betekent ook aanwijzingen herkennen en op onderzoek uit willen gaan. Zo zag ik bij het echtpaar waar ik als eerste werkte een zaklamp op het nachtkastje liggen. Wat bleek? De lamp in de badkamer en de slaapkamer waren allebei kapot. Omdat de zorgmedewerkers en ik alleen overdag bij deze mensen kwamen, had niemand dat in de gaten.
Buiten
Ik voel me in dit werk als een vis in het water. Het gaat zowel om praktische zorg als om een stuk welbevinden. Vrolijkheid vind ik belangrijk, een keer lachen doet zo goed. Ik probeer het niet te zwaar te maken en ook met mensen naar buiten te gaan. Om de drempel daartoe te verlagen, zorg ik dat mensen er goed verzorgd uitzien. Als je de hele dag in pyjama rondloopt, denk je al gauw: laat maar.
Eén mevrouw was al anderhalf jaar niet buiten geweest en at nauwelijks meer. Inmiddels lukt het me om haar mee te nemen naar het dakterras en om haar te laten eten. Daar krijg ik zo’n energie van.
Zelf zit ik ook graag buiten in onze tuin. Ik hou me graag bezig met het ontwerpen van tuinen en ik heb heel even overwogen om daar de kost mee te gaan verdienen. Maar ik zou de zorg niet meer willen missen!
Zorgt u ook voor iemand in uw omgeving? Bijvoorbeeld een ouder? Een kind? Of een kennis? Hoe beleeft u dat? Met onze vragenlijst 'Mijn mantelzorgtaak' brengt u het in kaart. Doe mee!
