Het begon met een knobbeltje zo groot als een erwt. Dat voelde wat gek aan. Op aandringen van mijn vriendin ben ik daarmee naar de dokter gegaan. Die verwees me door naar het Radboud Ziekenhuis voor een echo van mijn scrotum. Dat was allemaal vrij ongemakkelijk. Zeker aangezien de goed uitziende dame die de echo begeleide van mijn leeftijd was. Met wat slechte grapjes en wat leuke verhalen kwamen we de tijd van de echo gelukkig goed door.
Kort daarna werd ik gebeld dat ik me de volgende dag moest melden in het ziekenhuis en dat ik nuchter moest komen. Ik had nog helemaal niks in de gaten, maar achteraf bekeken had ik natuurlijk kunnen weten wat dat betekende: ik werd direct geopereerd.
“Even naar de huisarts”
Bij binnenkomst vertelden ze dat ze dachten aan teelbalkanker. Daar zit je dan, 25 jaar, net in dienst bij je nieuwe werkgever. Ik had nog wel tegen mijn baas gezegd dat ik even een uurtje naar de huisarts moest. Daar mocht dus nog een belletje overheen met de mededeling dat ik iets langer wegbleef.
Hoewel ze op de dag van de operatie niet eens zeker wisten of het kwaadaardig was, wilden ze het toch verwijderen, omdat de kans aanwezig was dat de tumor zich erg snel zou uitbreiden.
Hoe zit je in de wedstrijd?
Van huis uit ben ik opgegroeid met de instelling dat je normaal moet doen en gewoon je best. Dan kom je er wel. Dat geldt ook voor ziekte en ongemak.
Ik vind ook dat je erg bevoordeeld bent wanneer je uit Nederland komt. Een tegenslag als deze kan helaas voorkomen. Gelukkig kon ik het door deze opvoeding ondergaan en er het beste van maken. Natuurlijk kan dat maar tot een bepaald niveau, maar deze houding heeft mij erg geholpen.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Ik had hierbij ook het geluk dat ik een variant had waar relatief weinig mensen aan doodgingen. En ik was er snel bij. Na vier dagen bijkomen van de operatie kon ik al weer wat werken.
Eenmaal thuis vroeg de huisarts of ik nog met haar wilde napraten. Ik vond het wel zo netjes om erop in te gaan. Het was misschien een formaliteit, maar de deur stond daardoor figuurlijk wel open om later nog eens contact op te nemen als ik nog naweeën zou hebben gehad, zoals psychische klachten. Die zijn me bespaard gebleven, maar ik ben nog altijd blij met het initiatief.
Ik was aan de beurt
Hoewel ik in mijn studententijd genoeg dingen heb gedaan die niet gezond waren voor je lichaam, waren er vele anderen die het veel bonter maakten dan ik. Toch bleef de vraag me bezighouden: had ik dan toch té ongezond geleefd dat ik deze diagnose en operatie aan mezelf te danken had?
Ik voelde me gesteund door zwemmer Maarten van der Weijden, die in zijn boek schreef over pech. Natuurlijk geeft een slechte levensstijl een vergrote kans op ziektes en moet je alles met mate doen, maar jezelf een schuldgevoel aanpraten vanwege je ziekte is normaliter echt onzin. Buiten het feit dat je er niets mee opschiet, kan het in principe iedereen overkomen. En nu was ik aan de beurt.
Uitzaaiingen
En ik bleef nog even aan de beurt. Bij een gebruikelijke periodieke controle kwam naar voren dat mijn zogenaamde ‘tumor markers’ stegen. Ik bleek een uitzaaiing in mijn buik te hebben waarvoor ik chemo nodig had. Ik kreeg een BEP-kuur, een combinatie van drie chemicaliën. Ik mocht drie keer een week in het ziekenhuis blijven en tussendoor steeds twee weken thuis herstellen.
In het ziekenhuis lag ik 23 uur aan het infuus en mocht ik 1 uur even wat rondlopen en bewegen. Mijn conditie was na de eerste kuur nog goed genoeg om te sporten, maar na de derde kuur kon ik geen dop meer van een fles cola draaien.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Dit was allemaal in eerst jaar van mijn loondienst. De support van mijn baas was gelukkig erg goed. Ik kreeg nadien zelfs een vast contract. Ik werkte dan ook wanneer het kon, en dat zagen ze gelukkig wel.
Scheepsrecht
Nadien kwam de tumor goedaardig terug en heb ik nog een buikoperatie moeten ondergaan. Maar het hopelijk laatste dat ik mocht meemaken was een waterbreuk. Dat betekent dat er vocht ophoopt in één van de testikels. Met een simpel sneetje wordt dat verholpen. Alleen ging het dichten van het bloedvat niet goed, dus de volgende dag ben ik teruggegaan en meteen weer geopereerd. Balen, natuurlijk. Maar het schijnt vaker mis te gaan, dus dat neem ik niemand kwalijk.
De tweede operatie was wel gelukt. Maar na een maand voelde het nog gekneusd en werd de zwelling steeds maar niet minder. De theorie over de oorzaak was dat er bloedstolsels waren blijven zitten. Dus… weer onder het mes!
Nu was ik er wel klaar mee. Alles was tot nu toe in hetzelfde ziekenhuis gedaan, maar deze laatste drie ingrepen werden uitbesteed aan een kleiner ziekenhuis in Boxmeer. Voor het eerst was ik dan in een voor mij nieuw ziekenhuis en drie keer met een verschillende chirurg. En daar ging het dus twee van de drie keren mis.
Kwestie van perspectief
Had ik grote pech dat ik dat allemaal moest meemaken? Ja. Maar als ik 50 jaar geleden was geboren of ik woonde in een derdewereldland dan had ik het waarschijnlijk niet na kunnen vertellen.
Dus eigenlijk ook wel geluk voor mij. Het is maar net hoe je het ziet.
