Even voorstellen
Ik ben 33 jaar, mama van een zoontje van drie jaar, een crea bea, die het heerlijk vindt om met de kindjes bezig te zijn op mijn werk.
En dan ineens, is het oktober 2015. Ik ben gezond, maar toch krijg ik pijn in mijn voet. En een week later zijn mijn vingers stijf en dik. Weer twee weken later denk ik, oké dan maar naar de huisarts. Onstekingsremmers mee, ·pijnstillers mee, maar het helpt niets. Weer terug, weer andere medicijnen, en weer helpt het niets.
Naar de reumatoloog
Dan de volgende stap maar: de reumatoloog. Die kijkt amper naar mijn handen, polsen en voeten, maar geeft toch een serie medicijnen, die ook weer niet helpen. Intussen krijg ik 's ochtends de jas van mijn zoontje niet meer dicht omdat mijn vingers zo stijf zijn.
Een aansteller
Volgende stap: een prednison injectie. Oké, doe dat ook dan maar, als het maar helpt. En dat doet het, ik kan alles weer!
Na twee maanden zijn alle klachten weer terug en er volgt weer een prednison spuit. Wel ja, als we dan toch bezig zijn, gaan we gewoon maar verder. De reumatoloog weet niet wat het is, denkt aan van alles, maar eigenlijk krijg ik vooral het gevoel dat hij mij een aansteller vindt, want "zijn vingers zijn ook niet allemaal recht". Ik voel me niet erg serieus genomen en gelukkig kan ik overstappen naar een andere reumatoloog.
Huilend bij de apotheek
Dan is het 25 mei, ik mag weer op controle bij een nieuwe reumatoloog. Ik ben opgelucht, want inmiddels krijg ik mijn schoenen bijna niet meer aan en het lopen wordt ook steeds moeilijker. Zij kijkt wel naar mijn handen, en ook nog naar mijn voeten waar ik zo'n last
van heb. Er zit een flinke ontsteking in mijn voet, het gevoel in een aantal tenen is al minder en ook in mijn hand zit een ontsteking.
Het woord reumatoïde artritis valt, en allerlei opties voor medicijnen. Wil ik het gaan spuiten of wil ik tabletjes? Wil ik een prednisoninjectie in mijn voet of in een spier gezet, zodat het overal helpt? Ik laat me adviseren, maak overrompeld keuzes en sta vervolgens bij de apotheek te huilen, omdat ik een weekendtas met medicijnen meekrijg, die achteraf gezien maar voor vier weken zijn.
In een vakje waar ik niet hoor
Ik krijg van meerdere mensen opmerkingen: “Wat erg voor je.” “Hoe voel je je? Je zal wel geschrokken zijn?” Maar eigenlijk voel ik nog niet zoveel. Ik ben overrompeld. En moe. Ik wil even helemaal niks. Geen medicijnen, geen spuiten zetten, niet gaan bloedprikken en niet in een vakje horen waar ik volgens mij helemaal niet hoor.
Dus... ik ga nog lekker even ontkennen. Big smile op, genieten van mijn zoontje, van mijn crea bea-dingen en van mijn werk. Want ík ben nog steeds ík. En vandaag kan ik nog net zoveel als gisteren of eergisteren, reuma of niet.
