Begin maart ga ik met mijn zusje naar een concert in het Muziekcentrum. De sfeer is duidelijk anders dan gewoonlijk. Niemand, maar dan ook helemaal niemand kucht of hoest en de musici kunnen ongestoord hun programma uitvoeren. Dit blijkt een van de laatste uitvoeringen te zijn vóór de eerste lockdown: het voorlopige einde van vele vormen van sociaal contact.
Al vrij snel stoppen de koorrepetities, houden mijn muziekcursus en zanglessen in België op en moet ik ook de thuislessen aan mijn leerlingen onderbreken. Afspraken met vriendinnen vallen weg. Zo ook de bezoekjes aan kinderen en kleinkinderen. Tijd voor actie en mogelijk nieuwe patronen.
Wat onderneem je, in je eentje thuis?
Belangrijke vraag wordt: hoe houd ik mezelf fit én gezond, bied ik weerstand aan een wat vaag gevoel van lichamelijke stress, dat zich vooral uit in ondefinieerbare gevoelens van spanning en ongemak?
Op het gebied van voedsel verandert van alles. Ik maak veel meer verse, zelfgemaakte groentesoepen en probeer met succes smoothies uit, verse sapjes met vooral fruit en karnemelk. Valt er iets te vieren, dan maak ik lekkere appelflapjes.
Daarnaast ga ik in op de vraag van een kennisje om toch maar eens een spelletje Wordfeud te spelen. Stiekem breng ik er toch heel wat tijd mee door. Verder wordt het moeilijker om structuur te houden. Ik probeer niet te veel toe te geven aan de neiging om nóg later naar bed te gaan.
Winkelen
Boodschappen doe ik nog wel, met de nodige voorzichtigheid. Ik kom erachter dat het twee voordelen heeft als ik met mijn rolstoel de winkel in rijd:
- Ik hoef niet met één (niet verlamde) hand het verplichte winkelkarretje te manoeuvreren
- De afstand tot anderen is over het algemeen gewaarborgd. Enige stuurmanskunst over de niet al te brede gangpaden is daarbij wel een vereiste!
Echte ongelukken hebben zich gelukkig nog niet voorgedaan. Wel verdient het aanbeveling om niet op drukke momenten naar de winkel te gaan. Geduld en tolerantie bij anderen zijn niet gegarandeerd. Daarover dadelijk meer.
Iets minder digibeet
Zowel de muziekcursus als de zanglessen in België schakelen ogenschijnlijk moeiteloos over op digitale lesvormen. Elke week volg ik via Skype zangles. Opdrachten stuur ik digitaal ter beoordeling in. Ik leer videobellen en zoomen, volg lessen via ‘classroom’ en raak gewend aan de rondom ons gehanteerde oorlogsterminologie in de trant van ‘de strijd aanbinden’ en ‘frontberichten’. Taal en termen die toch wel in een wat schril contrast staan met mijn (betrekkelijk) comfortabele eigen situatie.
De zogenaamde sociale media blijken nu echt sociaal. Niet meer vooral: ‘waar ben je?’, maar wel en ook betekenisvoller: ‘wat doe je?’.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Vieze smaak
Het mooie weer in april doet mij besluiten een uitstapje te maken naar een lokale aspergekweker. Een paar planten maken de toegang net iets te smal voor mijn rolstoel. Als ik ze verplaats, volgt er een geïrriteerde reactie. Ik kan ook via internet bestellen en betalen, wordt me te verstaan gegeven. En als ik in de buurt woon, kan de bestelling zelfs bezorgd worden. Ik ben te verbouwereerd om te zeggen dat ik er na enkele weken binnen zitten ook wel weer eens uit wil. Het tochtje laat helaas een wat vieze smaak na.
Een tegenovergestelde ervaring is er ook: als ik met de rolstoel arriveer bij de supermarkt, vraagt een wildvreemde mevrouw, nog voordat ik goed en wel binnen ben: “Mevrouw , lukt het allemaal een beetje? Of kan ik u helpen?” Zo’n gemeende en vriendelijke vraag doet meer dan goed.
Toch op vakantie
Dit jaar besluit ik, tegen mijn gewoonte in, om zonder partner op vakantie te gaan. Ik reis zelfs met het vliegtuig naar Noord-Italië, waar we al sinds onze kinderen klein waren een familiehuis hebben (toen mocht dit nog en leek het verantwoord, red.) Het weer is goed, mijn dorpje vertrouwd en volledig COVID-vrij. In busje, winkels en op de markt van het stadje draagt vrijwel iedereen een mondkapje.
Na een rustige eerste week komen mijn oudste zoon en zijn gezin. Bijna elke dag word ik ‘s morgens gewekt door rennende voetjes op de trap en een jongetje dat op de deur klopt en zachtjes vraagt: “Oma, ben je al wakker?” Een kwartier later volgt dan meestal het verzoek om nóg een verhaaltje te vertellen over stout Jantje en de heks. Die momentjes samen met een levenslustig mannetje zijn puur genieten.
Zus en zo
Overdag trekt oma haar bescheiden plannetjes en gaat het gezin zijn eigen weg. Eén van mijn zusjes is in de buurt. Samen mogen we een aantal keer op de kleintjes passen, zodat de ouders ook een paar keer met zijn tweetjes weg kunnen. Het is voor iedereen een win-winsituatie. Mijn zusje is creatief én in tegenstelling tot deze oma goed in staat om luiers te verschonen en kindjes op te tillen.
Terwijl de jongste ’s ochtends slaapt, ga ik met de twee oudsten naar de ontmoetingsplek in het dorp om met de bewoners wat te praten. Dat ik na mijn herseninfarct een paar jaar Italiaanse les heb gevolgd, draagt hier in hoge mate bij aan mijn welbevinden.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Elke avond na het eten mag de oudste op de iPad van oma een aflevering van Klokhuis bekijken. De jongste ligt erbij, luistert en drinkt ondertussen een laatste flesje en daarna leest oma nog één verhaaltje voor en gaan de kleintjes slapen. Oma drinkt bij haar zusje op het balkon nog een kopje thee en beklimt daarna de trappen naar haar eigen ruimtes.
Drie weken later reizen mijn zusje en ik samen weer naar Schiphol. Na tien dagen vrijwillige quarantaine blijkt dat geen van ons ziekteverschijnselen heeft overgehouden aan deze onderneming. Kortom: het avontuur heeft goed gedaan en het ongemak van de corona-maatregelen is in elk geval tijdelijk naar de achtergrond geschoven.
Na de eerste golf
Eind augustus zijn de muziekcursus en zangles weer gestart met de nodige voorzorgsmaatregelen en bijzondere voorschriften. De eerste coronagolf is achter de rug en het virus heeft eens te meer duidelijk gemaakt, dat het leven te kort is om niet elke dag voluit te be-LEVEN. De wereld lijkt veranderd; veel van de zogenaamde gewone dingen zíj́n het.
De tweede lockdown is inmiddels helaas aangebroken.... (wordt vervolgd)
Welke invloed heeft uw aandoening of beperking op uw leven? Doe mee met het onderzoek >
