Ik neem altijd zoveel mogelijk gevarieerde etenswaren mee. Veel fruit -bananen, mandarijnen, kiwi's, appels, peren en binnenkort ook weer verse frambozen en rode en blauwe bessen- en twee keer per week gewassen slablaadjes met rucola of veldsla, die ik aanmaak met olie, azijn, een hardgekookt ei, gepelde en gesneden tomaten, gebakken uitjes en baconblokjes.
Ze is 94 en ik ben al meer dan zes jaar mantelzorger voor haar. Mijn moeder is erg vergeetachtig en is officieel als dementerende gediagnosticeerd.
Een goede eter
Meestal heeft ze al geluncht als ik bij haar aanbel met mijn lading kant-en-klare maaltijden, wc-papier, schoonmaakmiddelen (in opdracht van Fatma, haar vaste huishoudelijke hulp) brood en vleeswaren. Maar een portie van die verse groene salade hapt ze probleemloos naar binnen.
"Ja, ik heb geluk dat ik alles nog lust en een goede eter ben", roept ze dan altijd vanuit haar stoel in de kamer, waar ik het bakje met sla naast haar op het tafeltje heb neergezet. Naast de stapel met kranten en tijdschriften, puzzelboekjes en boeken.
Even zo als vroeger
Ze leest het verhaal van Natasja die na tien jaar vrijkwam uit de ruimte waar haar ontvoerder haar vasthield. Wat zij daarvan vindt, kan ik hier niet opschrijven, maar dat er zulke dingen gebeuren maakt haar ontzettend kwaad. Dan is ze weer even als vroeger, de volbloed Rotterdamse met Amsterdams accent.
Nadat ze tien keer heeft gevraagd of ik nog moet lunchen -soms doe ik dat samen met haar, maar vandaag niet - schrijf ik in het logboek van de Thuiszorg dat ik ben geweest en kijk ik wie haar vandaag geholpen heeft met de wekelijkse douchebeurt. Haar grijze krullen liggen fris en schoon op haar kleine hoofd en ze kijkt me door haar nieuwe Ray-Ban bril met donker montuur onderzoekend aan.
Voordat ze weer vraagt of ik nog moet eten, geef ik haar een kus op beide wangen en roep in de gang: "Tot volgende keer mam." Waarna ik voor de file uit weer thuis arriveer. Daar wacht mijn oude poezesnoes van zeventien mij ongeduldig op. Ze wordt een beetje doof en zet het regelmatig op een schreeuwen. Ze dementeert geloof ik.
Fotografie: Romi Tweebeeke
