Trees: Ik woon alweer twintig jaar in deze aanleunwoning, waarvan ongeveer vijftien jaar alleen. Destijds verhuisde ik hierheen met mijn man, omdat hij vanwege ernstige hartklachten niet meer zoveel kon. De laatste zeven maanden van zijn leven was hij opgenomen in een verzorgingshuis in een ander dorp, waar hij ’s nachts in zijn slaap is overleden. Overdag hadden we nog gevierd dat hij tachtig zou worden. Wonderlijk genoeg ben ik die avond nog even teruggegaan om te zeggen hoeveel ik van hem hield, nadat ik hem had thuisgebracht. Ik kan er nog steeds niet zonder tranen over vertellen.
Tessa: Ze huilt nogal snel en gemakkelijk. Anders word je misschien ook niet zo oud, als je dat niet op tijd doet.
Zoetjes aan
Trees: Een jaar of zestien geleden keer was ik een keer bijna flauwgevallen in de winkel. Achteraf gezien had ik een hypo (een sterke daling in mijn bloedsuikerspiegel), maar dat wist ik toen nog niet. Ik dacht alleen “ik moet hier snel weg” en fietste naar de huisarts. Hij nam wat bloed af en stelde vast dat ik diabetes heb.
Ik wilde zelf insuline gaan spuiten, in plaats van dat Tessa het voor me zou doen. Een tijdje kwam er daarom iedere ochtend en avond een verpleegkundige van het bejaardenhuis langs om het me te leren. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik haar hulp niet meer nodig had. Nu komt er elke drie maanden een diabetesverpleegkundige om te kijken hoe het met me gaat.
Tessa: Ondanks de medicatie heeft ze toch nog weleens een hypo. Ze heeft dan niet in de gaten dat ze te actief is en denkt: “Ik kan best nog even naar de Albert Heijn gaan, ik zit toch in een scootmobiel dus dan kan er niks gebeuren.” Ze heeft altijd druivensuiker in haar handtas zitten, maar merkt vaak te laat dat ze die nodig heeft. Tot nu toe gaat het steeds net goed. Hetzelfde geldt voor de ochtenden: ze doet zo lang over het douchen en aankleden dat het een uur duurt voordat ze aan het ontbijt zit. Eigenlijk zou ze na het opstaan meteen een boterham moeten pakken, maar dat vergeet ze. En ze wil niet dat ik haar help met douchen.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Handen en hart
Trees: Dat het aankleden zo lang duurt, komt onder andere doordat ik de knoopjes van mijn kleding ontzettend moeilijk dicht kan krijgen. Ik heb last van het carpaletunnelsyndroom, een beknelde zenuw in mijn beide handen. In een tijdsbestek van veertig jaar ben ik hier al drie keer aan geopereerd. De laatste keer heeft het bijna niet geholpen. Eén vinger staat nu helemaal krom. “Daar begin ik niet meer aan,” zei de plastisch chirurg. “Die hand is te ziek.” Toen ik een paar maanden geleden een oproep kreeg voor een controle, heb ik het ziekenhuis gebeld om af te zeggen. Wat moet ik daar gaan doen, als ze me toch niet meer opereren? Ik kan door de telefoon ook wel vertellen waar ik last van heb.
Tessa: Naar de cardioloog wil ze ook al niet meer.
Trees: Naar hem was ik verwezen door de huisarts, omdat ik steeds vaker moe was. Blijkbaar heb ik verschillende hartinfarcten gehad als gevolg van een lekkende hartklep. Ik krijg er tabletten voor en eigenlijk wilde de cardioloog me nog terugzien. Maar ik ben er niet meer heengegaan.
Geen zorg(en)
Trees: Verder wilde de huisarts dat ik me liet onderzoeken omdat ik zoveel tril. Hij dacht dat ik een of andere rotziekte had. Maar mijn moeder trilde ook zo, ik heb die ziekte niet. Een onderzoek leek me weggegooid geld, het is gewoon iets waar ik mee moet leren leven. Met een hoorapparaat heb ik ook vijftien jaar gewacht. Ik had er al vrede mee dat ik minder hoorde.
Tessa: Totdat ze een paar maanden geleden op een uitvaart was en ze niet kon verstaan wat er werd gezegd, terwijl er een anekdote over haar werd verteld. Ik ben toen meegegaan naar de hoorwinkel om afspraken te maken. En als het toch een keer nodig is, rijd ik met haar naar het ziekenhuis. Dat is geen punt, ik doe het graag.
Trees: Ze komt hier drie keer per week, heerlijk!
Tessa: Op donderdag kom ik altijd lunchen, dat doe ik al sinds mijn kinderen nog klein waren en zij tussen de middag bij opa en oma gingen eten. Tegenwoordig kijk ik dan ook of ze haar medicijnen niet vergeten is. En ze heeft laatst toegegeven – dat is heel wat - dat ze eigenlijk niet meer zo lang aan het fornuis kan staan, dus mag ik het visje bakken als ik kom lunchen. Als ze tenminste niet toch al begonnen is… Verder doet ze alles zelf en heeft ze een huishoudelijke hulp. Misschien voel ik me daarom geen mantelzorger.
Liefde
Trees: Ik ben gewend om van alles te doen. Dat raakt stilletjes op en dat is een teleurstelling. Ik wil nog wel maar het gaat niet meer. Ik sta wankel op mijn benen en ben snel moe. Fietsen kan echt niet meer: de laatste keer dat ik een nieuwe fiets had gekocht ben ik twee keer gevallen. Dankzij mijn rollator en scootmobiel kan ik toch nog gaan ‘wandelen’. Soms rijd ik gewoon over het gras met mijn scootmobiel, dat is veel leuker dan over de stoep!
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Toen de kinderen ouder waren, heb ik een jaar teken- en schilderles gehad op de vrije academie. Nog steeds zou ik het liefst meteen gaan schilderen als ik tijdens een wandeling iets moois heb gezien. Maar vaak zeg ik tegen mezelf “ga eerst maar eens zitten Trees”. Dan hoor ik mijn eigen gekreun. Het is ook niet handig als je handen trillen tijdens het aquarellen. Of tijdens het pianospelen, waarmee ik op mijn tachtigste nog ben begonnen. Vanwege mijn pijnlijke handen speel ik nu bijna niet meer. Aan de computer zit ik nog wel regelmatig, om te skypen met mijn zoon die in Nieuw-Zeeland woont.
Een paar keer per week ga ik naar de kapel, om de mis bij te wonen en een kaarsje te branden. Ik ben in en in christelijk, daarom leef ik nog graag. Het valt heus niet altijd mee om mens te zijn en alles wat komt en gaat te beleven. In mijn leven heb ik het nodige verdriet gehad, maar de liefde is gebleven.
Wat doet u om zelfstandig en tevreden oud te worden? Doe mee met ons onderzoek >
