Het afgelopen half jaar ging vrijwel al het nieuws en ieder gesprek over Covid. Op 24 februari werden alle maatregelen opgeheven. Sindsdien hoor je er bijna niemand meer over. Nu gaat het vooral over de Russische invasie in de Oekraïne.
Tegen de achtergrond van zulke heftige gebeurtenissen lijken de overpeinzingen over mijn eigen leven onbenullige prietpraat. Aan de andere kant voel ik me vooral gefrustreerd en machteloos als ik maar blijf nadenken over de situatie in de Oekraïne en Rusland. Als ik al twijfelde over het nut van mijn blogs: nu weet ik zeker dat er eerst iets moet veranderen, om met enige overtuiging door te gaan met schrijven.
Onbevangen blik
Gelukkig zijn er nog steeds de kleinkinderen. Zij zijn als geen ander in staat om mijn kijk op zaken en op mijzelf te beïnvloeden. Soms maak ik in hun bijzijn een ironische opmerking over opa. Dan volgt er meteen een opgeheven vingertje van mijn zesjarige kleinzoon: “OMA!!”. Geen kwaad woord over opa dus.
Volgens mij doet het niemand kwaad om af en toe de wereld te bekijken door de ogen van jonge kinderen. Hun onbevangenheid, nieuwsgierigheid en pure levenslust kunnen erg inspirerend zijn. Aan hun tranen en verdriet zie je hoezeer ze meeleven of mede-lijden. Zowel met hun eigen pijn of frustratie als met die van anderen.
(lees verder onder de foto)
Oma’s wijze raad
Voorlopig zeg ik dus vooral geen dingen zoals: “Droog je tranen nu maar, zo erg is het toch niet?”. Laat staan dat ik zal zeggen: “Bewaar je tranen maar voor later. Je zult ze nog hard genoeg nodig hebben.” Woorden die mijn Zeeuwse oma ooit liefdevol tegen me zei. Ze maakten zoveel indruk dat ik me ook nog herinner dat ik daarop dacht:
1. dat zal vast wel meevallen
2. dat zal ik toch echt wel zelf bepalen.
Hoe hoog te paard kun je zitten? En… wat een rijkdom zo’n oma. Ze maakte me keer op keer duidelijk – vaak met de nodige zelfspot – dat er ongelofelijk veel was om gelukkig mee of dankbaar voor te zijn. Niet zoetsappig, maar uit ervaring of levenswijsheid. Levend in het hier en nu.
Een mindset waarin ik me momenteel ook steeds vaker met succes bevind. Dan kan ik de gruwelijke verschrikkingen van de wrede oorlog in de Oekraïne even opzijzetten. En geniet ik van de lange doorlopende familielijn. Van mijn grootouders, via mijn ouders en nu dus mijzelf in de rol van oma naar de kinderen en kleinkinderen. Dat mag nog lang zo doorgaan.
(lees verder onder de foto)
Geluk
De oudste dochter van onze tweede zoon kan tijdens een bezoekje in eerste instantie soms wat gereserveerd zijn. Wat een groot-klein geluk als ze naast me wil blijven zitten, als haar moeder voorstelt dat ze voor haar boterhammetje in de kinderstoel gaat zitten. Dan schuift oma toch gewoon mee richting kinderstoel?
Tegen de achtergrond van alle rampspoed is het genieten van de eerste lentezon. In de ochtend op mijn balkon. Bijna een feestje. Zeker als de bollen uitkomen die ik in de herfst in enkele bloembakken heb geplant. Eerst verschenen er sneeuwklokjes en krokussen. Momenteel staan er fraaie tulpen. Waarschijnlijk kunnen ze niet op tegen de Keukenhof en de bollenvelden. Maar ze brengen mijn saaie winterbalkon wel tot leven. Op naar de zomer.
