Cora schrijft graag over levenservaringen. Blogs, nieuwsbrieven en ook twee boeken. Onder andere over de zorg voor haar man, en tegenwoordig over vrijwilligerswerk in het hospice. Dit blog is een bewerking van het blog dat ze 21 maart op haar website plaatste.
Maandagavond 16 maart hield premier Rutte een toespraak waarin duidelijk werd hoe erg het was en dat verdere maatregelen zeker vielen te verwachten. Een paar uur later sprak president Macron het Franse volk toe met nog verdergaande maatregelen. Je mag je huis niet uit als het niet strikt noodzakelijk is. De volgende dag reed mijn dochter weer naar huis. Een bijzonder ervaring rijker, want reizen in coronatijden is niet als anders.
Mijn partner Wim voelt zich niet kwetsbaarder dan anderen. "Als ik ziek word dan heb ik gewoon pech gehad", is wat hij zegt.
In de winkel
Ook ga ik nog gewoon naar de winkel. Alleen het wc-papier en de zeep zijn uitverkocht. Ik neem wel een extra brood en kattenvoer mee. De sfeer in de winkel is apart. Iedereen loopt toch een beetje met een boog om elkaar heen. De strepen op de vloer bij de kassa wijzen op het houden van afstand.
Buiten staat een oudere vrouw naast haar fiets. "Het is bijzonder he?", zegt ze, "Ik ben al 78 maar ik blijf er niet om thuis. Ik moet er niet aan denken om er niet meer uit te kunnen. Morgen word ik 79 maar tegen mijn dochter die in de zorg werkt heb ik gezegd: ‘blijf jij maar weg!’ Ja, ze hoest al drie weken, maar moet toch gewoon doorwerken. Is het niet erg?". Ik schrik van het verhaal van deze vrouw. Ik wens haar een fijne verjaardag en dat ze nog lang zelf haar boodschappen mag doen.
Bij thuiskomst was ik eerst mijn handen. Ik vertel Wim van mijn ervaringen en hoe heerlijk ik het vind om naar de winkel te fietsen en mensen te ontmoeten. Onderweg groet iedereen namelijk ook heel vriendelijk. "Ik ga niet hamsteren, want ik vind het bijzonder om deze atmosfeer mee te maken", zeg ik tegen Wim.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Weerbaar
Donderdagmiddag werk ik in het hospice. Ook daar gepaste afstand en schone handen. De 'gasten' hoeven we niet extra te beschermen. Zij zijn niet in het hospice om beter te worden. Ik spreek met de mevrouw die graag in dekens gepakt urenlang buiten zit. Ze rookt er haar shagjes, maar geniet ook erg van de buitenlucht. "De lente hangt in de lucht" zegt ze, "voel je het ook zo?". Ja, ik voel het ook zo.
Er worden donderdag al verpleeghuizen gesloten voor bezoek, ook van familie. Wat boffen deze mensen dat ze in het hospice verblijven. Zij kunnen nog bezoek ontvangen, waarbij we proberen de wegen van bezoek en andere mensen zoveel mogelijk van elkaar te scheiden. Ze hoeven in ieder geval niet alleen te zijn en alleen te sterven.
's Avonds op tv hoor ik de boodschap dat alle verpleeghuizen in Nederland op slot gaan. Mensen mogen geen bezoek meer ontvangen en zijn volledig aangewezen op verzorgenden, die nog naar huis gaan en ook verkouden kunnen zijn. Gelukkig zijn er bloemen, kaartjes, muziek, lieve mensen die aan iedereen denken. Die avond geef ik me op als vrijwilliger voor de Luisterlijn, omdat ik de eenzaamheid, paniek, depressie en angst om zich heen voel grijpen. Ik verspreid overal hartjes.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Acceptatie
Mijn moeder van 89 bel ik deze week ook vaker dan anders. Ze is blij dat ze gewoon in haar eigen huis zit. Tafeltje Dekje brengt haar maaltijd nog en de buren doen een boodschapje. Ook de thuishulp komt nog elke dag de steunkousen aandoen. In feite is haar leven niet anders dan eerder. Ze komt al tijden niet meer verder dan het einde van het tuinpad.
Toch ervaart ook zij de bijzondere atmosfeer. Op de tv doen de lege schappen haar aan de oorlog denken. Dat maakte haar even bang, maar dat is nu weer over. Ze is blij met de toespraken van Rutte en de koning. "Het is een bijzondere tijd", zegt ze "en het is mooi hoe ze op de tv nu allerlei andere programma's uitzenden." Vandaag vraag ik haar of ze bang is. "Nee, ik ben niet bang, waar zou ik bang voor moeten zijn? Als ik ziek word heb ik pech, maar ik zal toch een keer dood gaan."
Ik ben blij met zo'n moeder. Blij met mijn kinderen en mijn partner. Blij omdat zij die me dierbaar zijn, niet banger zijn dan ik. Wij hebben er vertrouwen in dat het goed komt, wat er ook komt. Dat gevoel geeft vrijheid. Ruimte voor nieuwe dingen. Het is lente!
Wat doet corona met uw kwaliteit van leven? Vul de vragenlijst in >
