Terwijl ik mijn fiets van het slot haal, hoor ik boven mij een groep grote vogels in de boom bakkeleien. Twee eksters en twee kraaien knokken zo te zien om het daar aanwezige nest.

Naar je eigen boom

Ze schelden er flink op los, wat denk ik in vertaling neerkomt op: Hoezo jullie nest? Dit is onze boom en ons nest! Al jaren! Daar hebben wij al drie generaties eksterkinderen in grootgebracht. En dat weten jullie ook. Opdonderen, ja? Nu! Zoek zelf maar een boom en maak zelf een nest. Hup, naar je eigen boom…

Wordt ze nog beter?

Vaak komen eksters terug in het nest van het jaar ervoor, of kraaien dat ook doen weet ik eigenlijk niet. Het geschermutsel boven mijn hoofd leidt me in ieder even af van de gebeurtenis die mijn moeder zijn overkomen en die me vanaf dag één bezighouden met allerlei vragen. Wordt ze nog beter? Kan ze ooit weer lopen? Zal ze nog goed genoeg zijn om weer naar huis te kunnen? Is er een goede revalidatieplek beschikbaar?

Praten en luisteren

De komende weken zal ik mij twee keer per dag naar het ziekenhuis spoeden, praten met de verpleging, met de dokter, met moeders buurvrouw, die mij op de hoogte houdt van wat er gebeurt op hun kamer, en die twee jaar jonger is dan mijn moeder, minder vergeetachtig is maar wel wat dovig.

Fysio-oefeningen

Regelmatig sta ik de oefeningen, volgens het schema van de dienstdoende fysio, samen met beide dames te doen. Die kunnen ze in hun stoel doen, want daar zitten ze regelmatig in. In een beetje goed ziekenhuis is het not done om de hele dag in bed te liggen, ook niet als je pijn hebt en al behoorlijk negentig plus bent.

Bewegen is het adagio

Bewegen, bewegen en nog eens bewegen is het adagio van de dienstdoende fysio, dat hij deelt met mijn zoon, die ook fysiotherapeut is. Zijn oudste dochter, moeders achterkleindochter – mijn kleindochter dus – en moeders kleindochter, mijn nichtje, zijn vriendinnen en komen samen ook langs in het ziekenhuis.

Selfies aan de muur

Dan kijk ik naar de vier generaties en naar de dingen die de beide meiden doen: selfies nemen met (over)oma en die dan vergroot in een lijst ophangen boven haar ziekenhuisbed. Ze mag drie maanden niet op dat gewonde been staan. Daar zijn er precies vandaag twee weken van voorbij.

Fotografie: Romi Tweebeeke