Rooster
Thuis wonen ging niet meer en ze koos zelf voor een verzorgingshuis hier in de buurt. Ze ging lopend naar binnen en kan nu eigenlijk niets meer. Ondanks dat we allemaal ongeveer een uur moeten rijden, zorgen we dat er iedere dag één van ons aanwezig is. Gezamenlijk maken we een rooster en ’s avonds doen we elkaar verslag van het bezoek. We zitten als zussen goed op één lijn. Als ik bij mijn moeder langs ga, dan gaan we naar buiten, luisteren we muziek of ik masseer haar handen. Mijn moeder haar ogen zijn vaak gesloten en praten lukt ook niet meer. Er was een hele tijd dat zingen nog wel goed ging en dat we samen zongen. Zo neem je langzaam afscheid van elkaar.
Verhuizen
Tot kort geleden verbleef ze binnen de door haar zelf uitgekozen plek. Deze locatie ging echter verbouwen. Hierdoor moesten wij opnieuw kijken naar het zorgaanbod. We hebben even getwijfeld om haar naar Den Haag te halen. Twee van ons wonen daar in de buurt. Het was o.a. het vertrouwde Brabantse dialect dat ons deed besluiten om dit niet te doen. Deze nieuwe zorglocatie is nog maar enkele weken geopend. Het was nog wel lastig kiezen. Gaan we voor Somatiek of de Psychogeriatrische (PG) afdeling? Gelukkig zijn wij hier door de medewerkers goed bij geholpen. Uiteindelijk is het toch PG geworden. Hier wordt ze nu met alle rust en aandacht geholpen.
Loslaten
Op deze locatie gaan de dingen wel anders. Voorheen hielpen wij bijvoorbeeld met het middageten. Hier doet het personeel dat. Wij moeten dus ook bepaalde zorgtaken loslaten. Dat voelt wel eens gek. Het mantelzorgen is soms moeilijk te combineren met werk en privé. Maar ik zou het niet anders willen. Wij allemaal niet.
*Progressieve Supra nucleaire Paralyse (PSP) is een zeldzame erfelijke aandoening die verlammingen in de hersenen veroorzaakt.
