We waren op vakantie toen mijn vrouw viel. Ik had enige ervaring als vrijwilliger in de zorg voor gehandicapten en dacht meteen toen ik haar zag liggen: een dwarslaesie. Dat bleek ook zo te zijn.

Mijn vrouw bracht na dat ongeval meer dan anderhalf jaar door in diverse ziekenhuizen en een revalidatiecentrum. Toen kwam ze thuis. We woonden op de Veluwe.

Een paar jaar eerder waren we naar een bungalow verhuisd. Een woning waar we dachten oud te kunnen worden, mooi gelijkvloers. Maar al snel bleek, dit was geen ideale woonomgeving voor iemand met een dwarslaesie C5/C6 en een rolstoel. 

Verbouwen of verhuizen

We twijfelden over wat wijs was om te doen: verbouwen of verhuizen. In de eerste instantie kozen we voor verbouwen, maar toen de verbouwing zou beginnen, deden weersomstandigheden de boel vertragen. Juist op dat moment kreeg ik de tip om eens in Drachten een patiobungalow te bekijken. Dat bleek een perfecte woning qua locatie en aanpassingen.

Ondank het feit dat wij op de Veluwe vrienden en een groot sociaal netwerk achter zouden laten, besloten we te verhuizen naar Drachten. De woning daar werd aangepast. We merkten dat de verhuizing naar een grotere plaats met veel voorzieningen, meer mogelijkheden bracht qua toegankelijkheid voor iemand met een rolstoel.

Privacy

In het begin werkte ik nog, maar ik stopte op mijn 59e en ging vervroegd met pensioen. Geen verplichtingen meer. Vanaf dat moment ben ik de zorg voor mijn vrouw zelf gaan doen. We hadden beiden veel moeite met het inleveren van privacy. Er komen zoveel verschillende mensen over de vloer als je zorg nodig hebt. Ik dacht, mijn vrouw wassen, helpen, verzorgen: dat kan ik zelf ook wel. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, ook al was het zwaar. Mijn leven veranderde ontzettend. Je echtgenote wassen, dat is nogal wat.

We hebben in dit huis een elektrisch verstelbaar aanrecht laten maken. Het kan omlaag zodat het de goede hoogte is voor iemand in een rolstoel, maar ook omhoog voor iemand die staat. Prachtig, maar echt nodig was het niet, mijn vrouw deed niets in de keuken. Ik volgde een kookcursus en leerde de fijnste happen bereiden. Ook ontdekte ik vrij snel hoe de wasmachine en andere huishoudelijke apparaten werkten.

Goede begeleiding

Voor ons huwelijk is het zwaar geweest. Ik begrijp het volkomen dat huwelijken stranden in dit soort situaties. Onze redding, zo kan ik het misschien wel zeggen, was een intensieve therapie in een centrum hier in de buurt. We zaten 6 weken lang intern. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat waren er therapeuten met ons in de weer. We werden begeleid in een groep met andere echtparen. Daar leerde ik ontzettend veel over de menselijke psyche. En over mezelf en mijn vrouw. Waarom doe je zoals je doet? Waarom wil je iets op een bepaalde manier? En hoe ga je daarmee om? Het heeft ons enorm geholpen.

Samen rouwen

Mijn vrouw is 4 jaar geleden overleden. Ik was ’s nachts nog bij haar geweest om te helpen met draaien in bed, zoals altijd. ’s Ochtends schrok ik wakker. Ze is in haar slaap overleden. Dat was natuurlijk een schok en heel verdrietig, maar het grote rouwproces, dat had ik al gehad. Dat hadden we samen al doorgemaakt.

Toekomst

Ik maak me geen zorgen om de toekomst. Dat zit niet in mijn karakter. En het heeft weinig zin, het leven komt zoals het komt. Natuurlijk is het niet verkeerd om na te denken over de toekomst, of over het feit dat ik ouder word en straks misschien minder kan. Maar tegelijkertijd denk ik: je weet toch niet hoe het loopt.

Ik ga verhuizen, naar een woning met een trap en een slaapkamer boven. Mensen kunnen dat raar vinden, op je 75e, terwijl mijn huidige woning heel seniorproof is. Maar ik denk: ik ben vitaal en gezond. En als het nodig is ooit, komt er een traplift. Maar dat zien we dan wel.

*Vanuit privacyoverwegingen wordt de heer ‘Piet de Boer’ niet met zijn echte naam vermeld