Dat het lichamelijk een zwaar beroep was, daar kwam ik al snel genoeg achter. Mijn lichaam vertoonde op den duur allerlei klachten die van kwaad tot erger werden. Toen ik tijdens de nachtdienst dan ook een cliënt wilde omdraaien om drukplekken te voorkomen, kon ik geen kant meer op. Er was een tussenwervelschijf verschoven en mijn eerste hernia was een feit.

Gevangen in de medische molen

Daar zou het niet bij blijven, want na mijn rug volgden ook mijn schouders, heupen en nog meer gewrichten. Het leek wel of ik van ellende uit elkaar viel.

Na onderzoek bleek dit ook het geval te zijn; ik had een bindweefselziekte die ervoor zorgt dat mijn gewrichten vaak zonder enige aanleiding makkelijk uit de kom gaan. Mijn lichaam viel dus inderdaad letterlijk uit elkaar. En dat niet alleen; ook mijn droom spatte uit elkaar. Ik kon niet meer blijven werken in de zorg, zodat het etiket van ‘zuster’ niet meer op mij van toepassing was.

Maar de nachtmerrie ging nog verder. Door verschillende operaties en diverse complicaties kwam er een moment dat ik aan de andere kant van de lijn was komen te staan. Nu was ik degene die werd gewassen, geholpen met aankleden en wondverzorging nodig had. Mijn wereld stond letterlijk op z’n kop. Je komt in de medische molen terecht, met geen enkele mogelijkheid om er uit te stappen.

Je staat er niet alleen voor

Op dit blog wil ik mijn ervaringen delen. Ik wil je een kijkje laten nemen in hoe het is om afhankelijk te zijn, je privacy op te moeten geven en je letterlijk bloot te geven aan die persoon die je zelf had willen zijn: ‘de zuster’.

Mocht je in hetzelfde schuitje zitten, dan hoop ik dat je hier herkenning zult vinden; niet alleen in de moeilijke momenten, maar ook in de komische taferelen die je tegenkomt. Ik herken ook de moeite, de frustraties, de onmacht, en de absurde situaties waar je af en toe in terechtkomt. Maar je staat er in ieder geval niet alleen voor; je bent niet de enige.

Weet je gewaardeerd voor al het goede werk

Ik wil ook alle ‘zusters’ (en ‘broeders’) in de zorg uitnodigen om met me mee te lopen. Lees hoe het is om aan de andere kant van de lijn te staan en weet op deze manier dat, wanneer we als cliënt eens chagrijnig reageren, er vaak heel wat diepere gevoelens achter liggen. Maar weet je ook gewaardeerd voor al het goede werk dat jullie doen, wat vaak zo onderbetaald en te weinig gewaardeerd wordt.