We kwamen uit de omgeving Oegstgeest/Leiden en zijn daar eigenlijk nooit van losgekomen. Mijn werk was in Leiden en we bleven, toen we in Noordwijk woonden, kerkelijk betrokken in Oegstgeest en actief bij de korfbalvereniging in Leiden.

Ondanks dat we in Noordwijk heerlijk woonden, wilden we na mijn pensioen terug naar Oegstgeest. Ik ben nu 78 jaar, mijn vrouw en ik zijn beiden nog gezond en actief. Maar de wens om dichter bij onze vrienden en kennissen te wonen, groeide.

Seniorenwoning

Met oog op het ouder worden en langer zelfstandig thuis wonen, kozen we voor een geschakelde bungalow in Oegstgeest. Een zogeheten seniorenwoning, alhoewel het iedereen vrij staat om deze huizen te kopen. De eerste bewoner van ons huis heeft een tweede verdieping gecreëerd met één grote kamer en een doucheruimte. Voor ons perfect: dat is een mooie logeerplek voor één van onze dochters en haar gezin, die verder weg wonen. Wij slapen zelf beneden, waar ook een badkamer is.

De bungalows staan middenin een woonwijk. Hier om de hoek is een basisschool, dat geeft een hoop levendigheid op straat. Er is een klein winkelcentrum op loopafstand voor de hoognodige boodschappen en een wat groter winkelcentrum zo’n 1,5 kilometer van ons huis: ideaal.

Steun in de buurt

De belangrijkste reden om hier te gaan wonen was ons netwerk. We zijn actief kerkelijk betrokken in Oegstgeest en hebben hier veel vrienden en kennissen. 2 van onze dochters wonen vlakbij. Dat is fijn, zeker nu je vanwege de veranderingen in de zorg de laatste jaren, steeds meer een beroep moet doen op je eigen netwerk. Overigens vind ik dat geen slechte ontwikkeling. Zolang het mogelijk en haalbaar is.

Een paar jaar geleden heb ik zelf een soort ‘zorgteam’ van vrijwilligers gecoördineerd voor een goede kennis. We kenden dit oudere echtpaar vanuit de kerk en waren al een paar jaar betrokken toen meneer overleed. Ze hadden geen kinderen en geen familie in de buurt. Mevrouw bleef alleen achter, maar kon zich slecht redden. Haar man deed alle boodschappen en regelde veel in huis. Er was geen plek voor mevrouw in een verzorgingshuis. Ze kreeg professionele hulp bij wassen en aankleden, maar er was meer nodig.

Particuliere initiatieven

Mijn vrouw en ik hielpen al regelmatig en zo waren er meer mensen uit de kerk en buurt die dat deden. Ik ben gaan kijken wat nodig was qua hulp en mensen gaan benaderen of ze structureel wilden helpen. Zo ontstond een heel team om haar heen van meer dan 20 mensen.

Meerdere keren per dag kwam er iemand bij haar, voor bijvoorbeeld een kopje koffie, boodschap of maaltijd. Iedereen kwam ongeveer 1 keer per week langs. Ik maakte een schema en hield daarbij rekening met mensen die bijvoorbeeld moesten werken.

Een maand of 4 hebben we zo hulp geboden, tot mevrouw in een verpleeghuis kwam en daar na enkele dagen overleed. Het was een bijzondere ervaring. We wisten aan het begin niet hoelang deze situatie zou duren of hoe de situatie zich zou ontwikkelen. Ik heb het als heel verrijkend ervaren om zo hulp te kunnen bieden.

Binnen onze kerkelijke gemeente zie ik zoiets vaker gebeuren. Mooi dat dit soort particuliere initiatieven ontstaan en werken. Het geeft mij hoop en vertrouwen in de toekomst. Mocht er in ons geval ooit hulp nodig zijn, dan komt dat vast ook goed.