Samen met mijn man (91) woon ik in een leuk appartement op de begane grond in Den Bosch. We zijn bijna 65 jaar getrouwd. Met zijn tweeën oud worden is ook niet alles. Omdat we allebei vergeetachtig zijn, kibbelen we regelmatig. Door het ouder worden, verandert je karakter. Toch kunnen wij elkaar niet missen.

Constante heimwee

Benidorm was ons tweede thuis, hier hebben we samen 27 jaar overwinterd. Daar gingen we ‘s ochtends naar buiten voor een kop koffie en kwamen we pas eind van de middag weer thuis. Er was zoveel te zien en we deden veel aan sport! Nu laat onze gezondheid dit niet meer toe en ik mis het vreselijk. Het voelt als een soort constante heimwee. Ik kan wel enorm genieten van ons balkon. We kijken uit op een mooi groen stukje natuur.

Zelfstandigheid

Ik kook nog 3 keer per week zelf. Al haal ik af en toe de peper en de nootmuskaat door elkaar. De rest van de week eten we kant-en-klaarmaaltijden van de supermarkt. Hulp vragen houden we niet van. Ik heb werken altijd heerlijk gevonden en doe zoveel mogelijk zelf. We krijgen een paar keer per week hulp bij het douchen en 2 keer per week komt iemand voor het huishouden. Lichamelijk ben ik nog best fit, dit komt omdat ik iedere ochtend oefeningen doe op de bedrand.

Doel

Ik heb Facebook en ben actief op de pagina ‘Dementie vandaag contactgroep’. Hier lees ik de stukjes van andere mensen met dementie en reageer ik ook regelmatig.

Mijn euthanasie is geregeld. Als ik niet meer zelfstandig naar de toilet kan, is het voor mij klaar. Daar ben ik heel open over. Ik leef nog maar met een doel en dat is dat ik jongere mensen graag bewust wil maken van het feit dat ze hun zaken omtrent euthanasie goed moeten regelen. Je kunt er wat mij betreft niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik heb zelfs een voicemailbericht bij Hugo Borst achtergelaten en ik word genoemd in één van de hoofdstukken in zijn nieuwste boek.

Trucjes

Je kunt jezelf een hoop wijsmaken als je de knop maar om zet. Wat erg is, wordt dan vanzelf minder erg. Je leert jezelf trucjes aan. Bijvoorbeeld mijn ring. Die ring past om twee vingers. Als ik buiten op pad ben en ik bedenk iets wat ik thuis niet mag vergeten dan wissel ik hem van vinger. Bij thuiskomst kijk ik aan welke vinger hij zit en weet ik dat ik iets moest onthouden. Op die manier train ik mezelf eigenlijk om dingen minder snel te vergeten.

Fotografie en interview: Romi Tweebeeke