En dan word je vijfenzestig. Onze woning kreeg een facelift. Ik leerde het plezier ontdekken van lange fietstochten. De Utrechtse Heuvelrug is een bijzonder mooi gebied. Gedurende m'n hele leven heb ik me - in zekere zin - als een toeschouwer ervaren van, wat een bekende auteur benoemde als "de levenstijdperken van de man".
Vijfenzestig - zesenzestig - zevenenzestig... de tijd tikt verder. Ik geef me op als aspirant vrijwilliger bij een van de plaatselijke hospices, deels uit nieuwsgierigheid, deels uit betrokkenheid. Ik heb mooie dingen meegemaakt, ook in de terminale thuiszorg. Als ex-boekhandelaar ben ik steeds veel blijven lezen over de ouder wordende mens.
Ook heb ik gedurende zo'n tien jaren honderden pastorale bezoekjes afgelegd in een van de zorgcentra in Zeist. Ik werd buddy bij een bijna blinde buurman. Vele keren begeleidde ik hem naar het Anthony van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam. En nu gaan onze wegen van elkaar scheiden.
Van een grote hoekwoning in Zeist verhuizen we voor de zevende keer sinds ons huwelijk. Van Zeist naar Arnhem, een stad waar we veertig jaar geleden ook gewoond hebben. Onze oudste dochter woont daar met haar gezin en zij vindt het maar wat fijn haar ouder wordende ouders in haar buurt te hebben. We komen in de loop van april wonen op de zevende etage van een flat aan het Oremusplein. "Oremus", is "laat ons bidden". Dat spreekt ons wel aan.
Ons huis in Zeist staat vol met verhuisdozen die straks weer uitgepakt moeten worden. De vijftiende komt de verhuiswagen voor.
Nog één keer verhuizen?
Gaan we een laatste levensfase in?
Onze harten zijn vol van verwachting. Blijde verwachting.
Fotografie: Fleur Kooiman
