Ik heb jong kinderen gekregen en werd op mijn 40e al oma, dat vond ik helemaal geweldig. Ik kon alles nog en had de power om met de kleinkinderen naar de bossen te gaan en te kamperen. Heerlijk! Het vliegt voorbij en toch gaat het ouder worden geleidelijk, groei je erin mee. Inmiddels merk ik wel dat ik geen 18 meer ben. Gelukkig ben ik gezond en kan ik alles nog: lopen met mijn hondje, autorijden en – als ik dat zou willen – fietsen.

Eigenlijk heb ik altijd een goede gezondheid gehad, wat dat betreft ben ik gezegend. Daar sta ik ook regelmatig bewust bij stil, zeker als ik zie wat er met mensen om me heen gebeurt. Mocht ik op een dag toch hulp nodig hebben, dan heb ik daar geen problemen mee. Ik begrijp het ook niet als mensen bijvoorbeeld niet met een rollator gezien willen worden.

Nieuwe koers

Ik ben twee keer getrouwd geweest. Na de eerste scheiding, toen de kinderen een jaar of 12 waren, ben ik weer gaan werken. Mijn salaris was 5 euro lager dan de bijstandsuitkering die ik tot dan toe had, maar dat maakte me niet uit. Ik wilde weer op eigen benen staan!

Na de tweede scheiding – ik was toen eind 40 – was ik van binnen helemaal geblokkeerd. Met behulp van lichaamsgerichte therapie heb ik veel los kunnen laten. Daarna was ik toe aan een nieuwe uitdaging. ‘Binnen een half jaar moet ik weten wat ik wil,’ zei ik tegen mezelf. Toen ik in een krantje een piepkleine advertentie voor een opleiding shiatsutherapie (een vorm van Oosterse geneeskunde) tegenkwam, wist ik: dit is het. Ik heb me meteen opgegeven en er nooit spijt van gehad. Zeker 15 jaar heb ik praktijk gevoerd.

(Het verhaal gaat onder de foto verder)een pan soep voor de buren

Tegenwoordig behandel ik alleen nog mijn oudste dochter en een kleindochter. En mezelf, als ik toch een keer een kwaaltje heb.

Door mijn werk als therapeut heb ik geleerd om op mijn eigen gevoel te vertrouwen en naar mijn lichaam te luisteren. Toen ik een tijdje geleden door mijn lies zakte tijdens het uitlaten van de hond, zei ik tegen mezelf: “Dat gaan we niet doen.’ In de dagen erna ben ik heel bewust mijn voeten neer gaan zetten tijdens het lopen. De klacht verdween en is nooit meer teruggekomen. Je hebt het niet altijd voor het zeggen. Toch geloof ik graag dat je je geest wel een beetje kunt programmeren.

Vliegende kiep

Hoewel ik tegenwoordig geen verplichtingen meer heb, ben ik altijd druk bezig. Ik ben echt een zorgmens. Dat is wel leuk, maar soms ook vermoeiend. Afgelopen jaar heb ik op verschillende huisdieren van mijn dochters en kleindochters gepast. Mijn zus komt iedere maand een nacht logeren en ik loop regelmatig te sjouwen met pannen soep voor zieke buurtbewoners.

Ik woon in een 55+-woning, daardoor zijn er vaak mensen thuis. We doen veel onderling met de buurt en nemen ook regelmatig boodschappen voor elkaar mee, als we toch naar de winkel gaan.

Voorheen woonde ik in de stad, in een huis dat ik huurde van mijn ex-man. Het lag in een prachtige wijk, maar ik wist niet of ik het op termijn nog kon betalen. Bovendien vond ik het huis en de tuin wat te groot voor mij, nu ik ouder werd. Samen met een makelaar ben ik gaan kijken naar woningen in nabijgelegen dorpen. Daarbij lette ik op faciliteiten zoals een bushalte, station en winkels in de buurt. Dat heb ik hier allemaal.

Eigen ritme

Ik heb altijd een groot sociaal netwerk gehad. Dat begint nu wel te krimpen, niet alleen doordat er mensen wegvallen maar ook doordat ik er minder aan toe kom om het te onderhouden. Ik heb genoeg aan mijn huidige contacten. Verder vind ik het fijn om niets meer te moeten en echt mijn eigen ritme te volgen. Ik ben geen ochtendmens, pas tegen een uur of 12 ’s middags kom ik op gang. Tot die tijd doe ik rustig aan, met een kopje koffie en mijn favoriete spelletje op de tablet.

(Het verhaal gaat onder de foto verder)

met een kleedje op de bank

In de winter ben ik veel minder actief, ik houd dan bijna een winterslaap en lig regelmatig met een dekentje op de bank. Dat ik alleen woon is wat dat betreft wel gemakkelijk: ik heb geen partner die verwacht dat het eten op tijd klaar is. Ik heb er nooit moeite mee gehad dat ik geen relatie heb, het hoeft niet voor mij. Laat me maar lekker mijn eigen ding doen. Ik ga vaak met vriendinnen op pad en op reis.

Het scheelt denk ik dat ik al zo lang geleden gescheiden ben. Het is niet zo dat ik op latere leeftijd ineens alleen kom te staan en dan niets zelf zou kunnen, omdat mijn man altijd alles deed. Ik zorg namelijk voor mezelf en ben relatief zelfstandig.

Toch heb ik wel behoefte aan gezelschap. Toen mijn vorige hond doodging, voelde ik me vreselijk alleen. Ook miste ik de contacten tijdens het uitlaten. Ik kocht toch weer een pup, maar wel in overleg met mijn dochter, want deze hondjes kunnen 17 jaar worden. De kans bestaat dat ik eerder doodga en dat mijn dochter ervoor moet zorgen. Gelukkig houdt zij net zoveel van dieren als ik!

Fotografie en interview: Tom van Limpt en Sandra Willemen

> Lees meer over ouder worden en zelfstandig thuis wonen

> Zit hier een onderwerp tussen waar u iets over kwijt wilt? Voor uzelf of een ander?