Na het overlijden van mij vrouw, dochter en 2 poezen heb ik het soms best moeilijk. Ik dwing mezelf om door te gaan en dat gaat goed. Hoe je het ook bekijkt, een mens hoort nooit alleen te zijn. Het is voor mij de kunst om niet te haasten en te genieten van wat er nog wel goed gaat.
SeniorenStudent
Via de wijkverpleegkundige maakte ik kennis met Marit Bravenboer (21) van SeniorenStudent. Marit is een student gezondheidswetenschappen, die via haar opleiding in contact kwam met het project Jong+Oud=Goud. Binnen dit project koppelt SeniorenStudent studenten aan senioren voor hulp en gezelschap.
Eén keer per 2 weken komt Marit langs en hebben we samen een gezellige middag. We spelen een spelletje, gaan een ijsje halen en praten over het leven. Ik ben erg blij met haar. Als Marit net is vertrokken, is het even moeilijk. Dan ben ik toch echt weer alleen. Ik vermaak mezelf met puzzelen, wandelen en zittend op mijn prachtige terras.
Zelfstandigheid
Ik ben geen achttien meer. Mijn lichaam strubbelt tegen en ik heb al de nodige operaties achter de rug. Daarnaast ben ik slechthorend en ook mijn hoofd gaat iets langzamer. Mijn geheugen laat me zo nu en dan in de steek. Dat vind ik lastig. Mede door mijn eigen doorzettingsvermogen en de mensen die ik om mij heen heb verzameld kan ik thuis blijven wonen. Ik wil hier echt nooit meer weg.
Naast Marit krijg ik 2 keer per week huishoudelijke hulp, de wijkverpleging komt regelmatig een kijkje nemen en ik heb iemand voor de administratie. Ook ben ik lid van de groep ‘Lotgenoten’. Met deze groep ga ik een keer per 3 weken uit eten. Het zijn allemaal mensen die net als ik, hun vrouw of man zijn verloren. 10 jaar geleden begonnen we met 14 leden. Inmiddels zijn we nog maar met zijn drieën. Toch blijft het gezellig en kijk ik er iedere keer erg naar uit!
In beweging
Hulp vragen is niet leuk maar moet af en toe. Zo zorgt iemand anders nu voor de planten op het balkon. Dit lukt mij fysiek echt niet meer. Ik doe wat ik kan en blijf zo veel mogelijk in beweging. Een voorbeeld: mijn medicijnen liggen klaar bij de apotheek, die haal ik zelf op. Met mijn traplift kom ik nog gemakkelijk beneden en met een stok gaat lopen mij ook nog best goed af. De apotheek biedt iedere keer aan om ze thuis langs te brengen maar zolang ik nog zelf kan, sla ik dit aanbod af.
Fotografie en interview: Romi Tweebeeke
