Ook ik neem afscheid van hem en haar, na in een notendop kennis te hebben genomen van haar vaders levensloop. Ik zie de dochter voor het eerst, maar krijg drie klapzoenen op mijn wangen. “Zo doen jullie dat toch, hier?”, roept ze blij.
Zonnige toekomst
Volgens mij ziet zijn toekomst er zonnig uit. Een goed klimaat en een aardige dochter, die het belangrijk vindt om hem te verzorgen. Hij is pas 82 jaar, maar ziet er ongeveer net zo oud uit als mijn moeder (95 jaar). Sinds zijn verblijf in het centrum is hij erg vermagerd, volgens de dochter. “Hij vindt het eten niet lekker.”
Afvallen
Mijn moeder vindt het eten ook niet lekker. De warme maaltijd is een van haar belangrijkste pleziertjes die ze nog heeft in haar leven. Maar het smaakt haar niet zo de laatste tijd. En ze valt af. Al meer dan 2 kilo. Ze weegt 70 kg. Dat is voldoende gezien haar lengte, maar ze blijft afvallen. Dat zie ik aan haar.
Vandaag eet ze het fruit niet op, dat ik elke morgen voor haar schoonmaak. Ze heeft geen trek in haar favoriete soep. Terwijl ze er vroeger, toen ze nog zelf kookte, wagonladingen vol van maakte. Soep met ballen. Niks exotisch, niet te gepeperd; gewoon, goede soep.
Hoest
Haar persoonlijke begeleidster zal de arts verwittigen van het feit dat haar hoestje, ondanks de antibioticakuur, niet verdwijnt. Die kuur heeft haar trouwens uitslag bezorgd. Ze is allergisch voor een bepaald soort antibiotica, en net die heeft de dokter voorgeschreven.
Hallo, waarom niet eerst even overleggen met de mantelzorger? Want toevallig weet ik dat bij moeders eigen huisarts precies genoteerd staat -in het Elektronisch Patiënten Dossier- waar zij allergisch voor is. We hebben het wel gemeld tijdens het intakegesprek, maar dat is niet doorgekomen. “Excuses”, zegt de dokter. Ik baal daar van. Natuurlijk weet ik dat mijn moeder al 95 is en dat er ooit een eind aan haar lange leven gaat komen, maar haar kwaliteit van leven is mijn grootste zorg op dit moment.
Loslaten
Diezelfde dokter adviseerde mij wat afstand te nemen en mij niet zoveel zorgen te maken. Ze was in goede handen. Ik weet het niet. Ik twijfel en ga af op wat ik zie en hoor. En voel. Ze hoest, ziet er bleekjes uit en is afwezig.
Gaat het zo als je oud en afhankelijk bent in een zorgcentrum? “Ja, sorry dochter, je moeder is al op leeftijd hè?” Ik maak me zorgen om mijn moeder en zie in de toekomst een bui hangen. Zíj heeft mij nog. Maar de tijden veranderen en ik vraag mij af wie mij, een eigenwijze oudere jongere met een glutenallergie, zal gaan verzorgen als ik de leeftijd van moeder haal? Ik laat die gedachte maar los.
In het nú leven mevrouwtje! Vanavond toch nog even bellen naar de afdeling in het centrum en vragen of moeder wat heeft gegeten. Ik denk aan wat ik zal gaan koken vanavond. Allemaal lekkere, biologische dingen, zonder gluten! Jazeker, kwaliteit!
Fotografie: Romi Tweebeeke
