Zeist was namelijk onze zevende verhuizing sinds ons trouwen. En de gedachte rees: het is nu belangrijk je te wortelen en te werken aan een vrienden- en kennissenkring.
Zinvol bezig blijven
En... ineens was er drieëndertig jaar verstreken. Zo leek het. We woonden in een riante hoekwoning met een leuke achtertuin. Maar de daaraan voorafgaande jaren zijn steeds ietsje zwaarder geworden. Omdat ze een interessante baan had, was mijn vrouw tot haar zevenenzestigste jaar door blijven werken. Maar wegens gewrichtsproblemen heeft ze in die tijd onze moestuin moeten afstoten.
Rond mijn vijfenzestigste is het gelukt om onze boekwinkel te verkopen en een leuke camper te kopen. We hebben daar ongelofelijk veel plezier van gehad en hebben bijna alle landen van Europa bewonderd. Ik ben zelf veel vrijwilligerswerk gaan doen. Ik wilde heel graag zinvol bezig blijven en onder de mensen.
De koek was op
Rond mijn vijfenzeventigste ging ik echter wel merken dat een flink huis bijhouden een heleboel energie kost. Tegelijk waren er met onze zeventien kleinkinderen steeds de nodige logeerpartijen. Op een gegeven moment merkte ik dat de koek op was.
Aan vrienden en kennissen ontbrak het ons niet. Maar het verlangen om in elk geval nog één keer te verhuizen naar een kleinere woning werd steeds sterker, liefst in de vertrouwde woonomgeving.
We ondernamen ettelijke pogingen, maar kregen steeds nul op het rekest. Mijn vrouw en ik hebben een lijstje voorwaarden opgesteld: slaapkamer, woonkamer en de keuken allemaal op dezelfde etage, een balkon op het zuiden en hooguit een derde van ons toenmalige vloeroppervlak. Er kwamen reële aanbiedingen: bejaardenwoningen in de directe omgeving van grote zorgcentra. Toch hielden we de boot af.
Arnhems geluk
We waren dolgelukkig toen enkele maanden geleden een leuke flat op de zevende etage in Arnhem-Noord op ons pad kwam. En ook nog tegen een heel billijke huurprijs. De inrichting van het huis was bijna nieuw en het gebouw lag tegen de bosrand met een balkonnetje op het zuiden.
Inmiddels wonen we hier twee maanden en elke dag prijzen we onszelf gelukkig met dat "huisje" met zijn riante uitzicht. En met de sterke bemiddelende rol die onze oudste dochter en haar man erin hebben gespeeld.
Stressvolle verhuizing
Inmiddels "werk" ik zelf weer als vrijwilliger in een christelijke boekhandel, de baan die ik voor m'n pensionering dertig jaren uitoefende. Ik sta ervan versteld in hoe weinig tijd we nieuwe vrienden en kennissen maken. Ik ben best trots op ons mooie gezin en het leven lacht ons van alle kanten toe.
Wel moet ik toegeven dat het hele proces zo rond de verhuizing gedurende twee maanden heel wat stress en energie kostte. Gelukkig konden we dat nog opbrengen.
Mocht uzelf verhuisplannen hebben, dan is mijn eerlijke advies aan u: wacht niet te lang wanneer u de grens van vijfenzeventig jaar gepasseerd bent.
Fotografie: Fleur Kooiman
