Ik woon al 36 jaar in dit rijtjeshuis. Mijn man is 4 jaar geleden overleden. We hebben erover gedacht om naar een appartement te verhuizen, maar dat was in die tijd erg duur. Inmiddels wil ik niet mee weg. En dat hoeft ook niet. Zolang je blijft doen wat je kan en openstaat voor hulp en hulpmiddelen, kan er gelukkig heel veel thuis.

Gezondheid

Sinds mijn beroerte 15 jaar geleden heb ik verschillende gezondheidsproblemen. Momenteel heb ik veel last van artrose en door een operatie aan mijn heup kan ik niet goed meer bukken. Mijn kasten zijn zo ingericht dat alle veelgebruikte spullen op hoogte staan. Ik heb een verhoogd toilet. Mijn badkamer is verbouwd. Ik had voorheen nog een zitbad, nu heb ik een douche.

Mijn dochter heeft de verbouwing gedaan. Zij heeft ook buiten bij de voordeur trapleuningen geplaatst. Dat geeft houvast bij het opstapje en als ik bij de voordeur sta te praten met buren. Lopen gaat niet zo goed meer en lang staan zonder steun kan ik niet. Gelukkig rijd ik nog auto. Boodschappen doe ik bij winkels waar ik goed kan parkeren. En dan vlakbij de winkelwagentjes zodat ik houvast heb. De rollator die in huis staat, gebruik ik liever niet buiten. Daar ben ik nog wat te ijdel voor, denk ik.

Hulp

Ik heb 2,5 uur per week hulp vanuit de Wmo en een heel behulpzame buurvrouw. Zij zet de kliko buiten en helpt in de tuin. We hebben afgesproken dat ze komt kijken als eind van de ochtend de gordijnen nog steeds dicht zijn. Dan is er iets mis. Daar denk ik wel over na. Daar moet je nuchter in zijn: ik wil niet dagenlang onderaan de trap liggen. Ik ben niet bang voor de toekomst. Ik geloof in God en ga de toekomst in vertrouwen op Hem tegemoet. Maar ik leef nu en houd wel rekening met wat er kan gebeuren.

Online

Een paar dagen nadat mijn man overleed, kwam mijn dochter langs met een laptop. Daar zat ik niet echt op te wachten. Niks voor mij, dacht ik. Maar we zijn er toch mee aan de slag gegaan. Regelmatig heb ik ‘m gefrustreerd dichtgeklapt, omdat iets niet lukte. Ik leer het nooit, dacht ik dan. Maar ik laat me niet kennen. Een uur later klapte ik ‘m dan toch weel open en lukte het wél. Nu ben ik blij dat ik heb doorgezet. Er is een wereld voor me opengegaan!

Ik mail iedere dag, doe spelletjes, bankier via internet en regel mijn overheidszaken zelf online. En aan Google kan je alles vragen: geweldig. Veel makkelijker dan opzoeken in een encyclopedie. Mijn laptop houdt me zelfs in beweging. Ik zet ‘m bewust op de eettafel. Als ik dan in de kamer zit en ik hoor een mailtje binnenkomen, sta ik op om even te kijken.

Accepteren

Niemand wil hulpbehoevend zijn. Dat is de mens eigen. Iedereen wil zo lang mogelijk zelfstandig alles kunnen doen, ik ook. Maar wat niet gaat, dat gaat niet. Dat kan ik gelukkig goed accepteren. Ik ging heel graag op vakantie. Dat gaat niet meer, maar als ik nu televisie kijk en ik zie reisprogramma’s dan geniet ik daar ontzettend van. Zo vier ik toch een beetje vakantie mee, gewoon hier vanuit mijn stoel.

En ik doe wat ik wel kan. Ik schrijf veel kaartjes en bel en mail ik om contacten te onderhouden en anderen te steunen. Mensen die het moeilijk hebben. Door mijn beroerte lukt het me niet meer om in een vloeiende beweging netjes te schrijven. Maar letter voor letter lukt het me wel netjes. Nou dan doen we het toch zo. Ik vind het fijn om op die manier ook iets te kunnen betekenen voor anderen.

Fotografie: Romi Tweebeeke