"Al jong voelde ik de druk om te presteren. Zo ook op de middelbare school. Op de havo moest ik keihard werken. Dat vond ik niet meer dan normaal, ik kreeg vanuit thuis het voorbeeld dat je hard moest werken en dat je daar moe van werd. Na de havo deed ik een hbo-opleiding en ook hier moest ik nét iets te hard werken. Ik voldeed aan de verwachtingen van anderen, in plaats van te doen wat bij mij als persoon paste. Omdat ik gevoelig ben voor sfeer en gevoelens van de ander, paste ik me altijd gemakkelijk aan, maar raakte ik mezelf steeds meer kwijt.

Overbelast

Inmiddels weet ik dat dingen die je dwars zitten, zich opstapelen en uiten als pijn en andere signalen. Toen dacht ik daar niet over na en had ik vooral last van lichamelijke klachten. Het begon met hypermobiliteit. Ik wilde overal de beste in zijn en raakte zowel fysiek als mentaal overbelast. De lichamelijke klachten namen toe. Een operatie aan mijn voet had niet het gewenste effect. Ik werd onderzocht op allerlei aandoeningen en kreeg verschillende diagnoses, zoals EDS en Fibromyalgie.

Zwanger

Sinds mijn vijftiende ben ik samen met mijn jeugdliefde en in 2012 kregen we een zoon. Hij was een huilbaby, wat die eerste periode ongelofelijk zwaar maakte. Ik wilde alle ballen in de lucht houden en laten zien dat er geen vuiltje aan de lucht was. In mijn werk als maatschappelijk werkster zag ik dat mijn cliënten meer nodig hadden dan dat ik ze mocht bieden. Dat vond ik lastig. Toen ik een tijd later een miskraam kreeg, was dat de druppel. Ik kreeg een burn out. Mijn toenmalige werkgever gaf me niet het begrip en de tijd die ik nodig had en ikzelf vond ook dat ik door moest. En hoewel ik na een tijdje weer aan het werk ging, voelde ik aan alles dat het niet goed ging. Ik raakte zwanger van ons tweede kindje en ook zij was een huilbaby. Twintig van de vierentwintig uur per dag, huilde ze. Uiteindelijk ging het met aangepaste voeding gelukkig beter.”

Tweeling

Mijn man groeide op in een groot, warm nest. Dat wilde ik ook! De vreugde was groot toen ik weer zwanger bleek. En niet van één, maar van twee kindjes! De twee eerdere zwangerschappen zorgden al voor gewichtstoename en langzaam kwam ik in een vicieuze cirkel terecht. Ik had pijn, bewoog minder en werd steeds zwaarder. Dat extra gewicht zorgde weer voor meer pijn en minder bewegen. Ik probeerde van alles, volgde diëten, bezocht diëtisten en personal trainers, maar het hielp allemaal maar tijdelijk. Toen ik al vroeg in de zwangerschap van de tweeling op bed kwam te liggen, was het einde zoek. Ik ben 1.62m en woog op een gegeven moment 108 kilo! Ik liep met krukken, had veel pijn en mijn huishouden bijhouden lukte niet. Ik kon niet goed voor m’n kinderen zorgen en dat maakte me enorm verdrietig.

“Ik ging maar door en luisterde niet naar mezelf.”

Omscholen

Ondertussen werkte ik nog als maatschappelijk werker. Want zorgen dat deed ik. Voor anderen, niet voor mezelf. Ik startte op een andere locatie en werkte nauw samen met een fijne collega. We hadden veel vrijheid en ik vond het werk leuk. Bovendien kon ik het goed vinden met mijn collega; we raakten bevriend. Helaas werd hij ziek en overleed hij. Een enorme klap. Ik werkte door, maar bleef zoekende. Het werk viel me zwaar. Mijn moederhart brak bij het zien van zoveel ellende bij de kinderen waar ik mee werkte. Ik besloot dat ik uit de directe cliëntenzorg wilde en liet me omscholen tot register casemanager verzuim. Ik ging uiteraard voor het hoogst haalbare. Geen korte cursus dus, maar een volledige opleiding. In die periode overleed mijn schoonvader. Op wilskracht heb ik mijn scriptie verdedigd, de dag voor zijn begrafenis. Het tekende mij in die periode; ik ging maar door en luisterde niet naar mezelf.

Maagverkleining

Ik werd steeds dikker en sprak er regelmatig over met mijn huisarts. Hij stelde een maagverkleining voor, maar voor mij voelde dat als falen. Waarom kon ik niet op eigen kracht afvallen? De huisarts zei: “Loop de spreekkamer uit en kijk eens naar links. Als je zo doorgaat, zit je daar over 2 jaar in”. Buiten de spreekkamer stond een rolstoel. En ineens brak ik. Ik kon niet anders dan kiezen voor de operatie. Ik had zoveel geprobeerd, niets hielp en volgens mijn huisarts was ik de perfecte kandidaat. Ondertussen had ik overal pijn en hoopte ik dat de ingreep dat zou verhelpen. Een maand na mijn afstuderen en het overlijden van mijn schoonvader, ben ik geopereerd. De operatie verliep goed maar in de periode daarna had ik veel pijn en lag ik op bed met zware pijnstilling.

Revalidatie

Als je zolang stilligt, ga je vanzelf nadenken. Het was een rare tijd. Ik werkte als casemanager ziekteverzuim en was zelf ziek. Ik bezocht de bedrijfsarts die ik nota bene zelf had aangenomen! Ik besloot te stoppen, want deze baan paste niet meer bij mij. In die periode begon de coronapandemie. Ik hielp als vrijwilliger in een ziekenhuis in de buurt, met het wegwerken van alle verzuimdossiers. Het was fijn om iets te kunnen betekenen, maar ook hier liep ik er weer tegenaan dat een organisatie een eigen plan heeft. Ik kon wéér niet doen wat ik dacht dat het beste was. Na die drie maanden ging ik verder als zzp’er Casemanager ziekteverzuim. Ik bezocht een business coach en zij legde direct de vinger op de zere plek. “Wat jij doet, past niet bij je” en “Je weet niet wat je kunt en wilt” zei ze. Dat opende mijn ogen. Ik ging op zoek naar mezelf én werkte aan een bedrijf waarin ik mijn passie kwijtkon. Ik viel intussen veel af en volgde een revalidatietraject gericht op pijnbestrijding. Ik zag fysio- en ergotherapeuten, en een psycholoog. Zowel privé als in mijn werk had ik al zoveel psychologen gesproken; ik was er klaar mee. Maar dit keer was het anders. Ze raakte me en ik kon niet verklaren waarom. Ze bleek een opleiding tot haptotherapeut te volgen. Die verbinding tussen lichaam, geest en gevoel, deed me goed en inspireerde me. Dit was wat ik miste.

Mijnkwaliteitvanleven.nl-Tom van Limpt-Elke Aalbers-_DSC6869-606x252

Geraakt

Een van de sessie’s van mijn businesscoach werd afgesloten met een klankschalensessie. De trillingen van de schaal brengen je tot in het diepst van je cellen in beweging, waardoor er letterlijk blokkades worden opgelost. Ik vond het geweldig en werd enorm geraakt. ‘Dit wil ik mijn hele leven wel horen en voelen’ zei ik. ‘Waarom zorg je daar dan niet voor?’ vroeg ze. Een kantelpunt. Ineens wist ik; dit is het. En dus volgde ik de opleiding tot klankschaalbehandelaar. Een aanvullende coachopleiding was niet nodig vanwege mijn achtergrond als maatschappelijk werker. Ik begeleid mensen een aantal maanden bij het terug vinden van zichzelf. Ik leer ze ervaren wat hun doel in het leven is. Iets dat ik zelf middels een harde leerschool heb ontdekt. De balans is terug. Balans in mezelf, doordat ik naar signalen luister. De balans tussen werken en er zijn voor mijn gezin. En de balans tussen zorgen voor de ander en zorgen voor mijzelf.

“Zonder regen geen regenboog”

Signaal

En zorgen moet ik, want bij onze jongste zoon is epilepsie geconstateerd. We hebben lang gezocht naar de juiste zorg voor hem. Die is er nu, hoewel hij nog steeds niet aanvalsvrij is. Hij is in behandeling bij een expertisecentrum en thuis kan hij ontspannen bij klankschalen*. Het heeft veel impact op ons gezin, maar ik zie het als leerschool; hoe gaan we hier mee om? ‘Zonder regen geen regenboog’ las ik laatst. En zo is het. Natuurlijk heb ik regelmatig verdriet, maar dat mag er zijn. Ik heb geleerd dat je van wegstoppen en maar doorgaan erg ziek kunt worden. Dat wil ik anderen graag meegeven. Pijn en ziekte zijn een signaal van je lichaam dat er iets moet veranderen. Ik hoop dat mensen daar steeds bewuster van worden; dat we met ons gedrag ons lijf in staat kunnen stellen om veel dingen zelf op te lossen, voordat we voor medicatie of een ingreep kiezen. Ik heb op dit moment geen lichamelijke klachten meer en dat komt omdat ik weet wat ik nodig heb. Ik voel me goed en kan nu beter zorgen voor de mensen om me heen. Ik heb geleerd dat je op ieder moment opnieuw kunt kiezen. En je kunt altijd naar rechts of links, als rechtdoor niet gaat. Na alles wat ik heb meegemaakt leef ik met zoveel meer vertrouwen. Het komt goed! 

Naschrift: Klankschalentherapie bij epilepsie wordt in principe afgeraden vanwege de triggers die de trillingen kunnen geven. Het effect kan echter bij iedereen anders zijn. Ga dus nooit zomaar experimenteren. Elke heeft als opgeleid klankschalenbehandelaar de behandeling van haar zoon zorgvuldig opgebouwd, met positieve effecten. Hij ervaart ontspanning, wat zorgt voor minder absences. Elke is de enige in Nederland die deze behandeling toepast bij mensen met absence epilepsie. Neem voor meer informatie contact op met de redactie via info@mijnkwaliteitvanleven.nl

  Mijnkwaliteitvanleven.nl-Tom van Limpt-Elke Aalbers-_DSC6922-606x252