Mijn vrouw en ik hadden toen het gebeurde net 2 jaar verkering. Mensen die ons niet goed kenden, oordeelden keihard: ‘Je kunt toch wel beter krijgen dan die halve lamme?’ Ongeveer 1 jaar na mijn verlamming besloten wij onszelf officieel te verloven. Om op die manier aan de rest te laten zien dat we er echt samen voor gingen.
Altijd gewerkt
Mijn handicap heeft altijd een rol gespeeld in ons gezinsleven. Destijds had ik een baan waarbij ik de hele dag moest staan. Dat lukte niet meer. Een paar maanden na de revalidatie kreeg ik een nieuwe aangepaste functie, speciaal voor mij bedacht. Ondanks mijn handicap heb ik tot mijn 57e gewerkt. Ik kreeg gedonder met mijn heup en werd volledig afgekeurd. Mijn vrouw is toen meer gaan werken en ik werd huisvader.
Sporten
Tijdens mijn revalidatie kreeg ik vooral te horen dat ik dingen met 1 hand moest doen. Ik heb dit altijd genegeerd en gebruik mijn linkerhand nog steeds. Met 1,5 hand kom ik behoorlijk ver. Traplopen is zwaar maar een traplift komt er pas als het echt niet anders kan. Ik ga uit van het positieve en mijn eigen krachten.
Nu ik een dagje ouder word, merk ik wel dat alles achteruitgaat. Sinds kort ga ik dan ook 2 keer per week naar de fysiotherapeut om onder begeleiding te sporten. Op die manier hoop ik stabieler te kunnen staan, mijn spierkracht te vergroten en mijn conditie te verbeteren. Ik ben nu toch af en toe bang om te vallen. Dat had ik vroeger niet.
Oplossingen
Ik ben altijd innovatief geweest met eigen oplossingen. Bijvoorbeeld: onze auto heeft een lage instap. Dat is voor mij lastig. Ik zag op Facebook een handvat voorbijkomen wat er voor zorgt dat je makkelijker kan uitstappen. Het handvat was tot mijn verbazing in NL en EU niet te krijgen, dus heb ik het uit Amerika laten komen.
Een goede vriend maakte een leuning bij het trappetje in de achtertuin. Daardoor kan ik het gras nog maaien en de vijver onderhouden. In 2015 heb ik een scootmobiel gekocht. Niet voor dagelijks gebruik, meer voor uitstapjes. Mijn vrouw kreeg last van mijn langzame tempo en nu gaan we samen als een speer.
Interview en fotografie: Romi Tweebeeke
