In de zomer van 2016 werd een tumor van minimaal 6 centimeter in mijn rechterlong ontdekt. Er volgden diverse onderzoeken, waaronder een punctie van de tumor. Dit veroorzaakte een klaplong, dus werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Uit een scan bleek dat ik ook nog prostaatkanker had, met uitzaaiingen. Dubbel pech, noemden de artsen het. Bij het artsenoverleg werd voorgesteld om eerst de long te behandelen. Ondertussen kreeg ik om de drie maanden een hormoonspuit, om de groei van de tumor in mijn prostaat te stoppen.
De kans bestond dat mijn rechterlong helemaal verwijderd zou moeten worden. Ik vroeg me af of ik met één long wel kon leven. Mijn huisarts gaf aan nog drie patiënten te hebben bij wie een long verwijderd was. Dat stelde me gerust.
Operatie en chemo
Vanwege mijn leeftijd was het niet vanzelfsprekend dat ik zou worden geopereerd: mijn lichaam moest zo’n ingreep wel aankunnen. Gelukkig had ik een goede basisconditie en bleek uit testen dat de capaciteit van mijn linkerlong groot genoeg was om het gemis op te vangen.
In de aanloop naar de operatie ging mijn jongste zoon mee naar afspraken in ziekenhuis, om aantekeningen te maken. Zo konden we thuis alles rustig nabespreken. Natuurlijk waren mijn vrouw en ik gespannen. Als we ’s nachts wakker werden, lagen we vaak uren te piekeren.
Eind oktober van dat jaar werd mijn long verwijderd. Daarna volgden drie maanden preventieve chemotherapie. Dat was erg vermoeiend. Ik voelde me steeds zwakker worden en had nergens meer zin in.
Ongelukkige geval
Net toen ik van de chemo af was, op de dag na de laatste kuur, brak ik ’s avonds laat mijn heup. De volgende dag werd de kop in mijn heup operatief vervangen. Ik stond er versteld van hoe snel dit gerealiseerd kon worden.
Na een week mocht ik thuis gaan herstellen. Er kwam een bed in de woonkamer en de wijkzorg kwam me dagelijks wassen. Ook kreeg ik fysiotherapie en een rollator om weer te leren lopen. Omdat ik de rollator veel langer nodig bleek te hebben dan verwacht, hebben we er zelf eentje gekocht bij een kringloopwinkel.
Controle & verwerking
Nadat de longkanker behandeld was, zou mijn prostaat eigenlijk bestraald worden. Dit bleek in mijn situatie toch geen goede optie. Daarom krijg ik nog steeds om de drie maanden een hormoonspuit, tenminste als mijn bloedwaarden goed zijn en ik geen pijn heb. Anders moeten er alsnog drastischere maatregelen getroffen worden. De controleafspraak met de uroloog is iedere keer weer spannend.
In de periode dat ik chemo kreeg, ging mijn zicht ineens achteruit. Een paar maanden later ben ik geopereerd aan staar. Ook heb ik sinds kort een gehoorapparaat. Binnen korte tijd heb ik dus een heel team aan artsen verzameld en vele ingrepen ondergaan. Ik moest het wel accepteren, anders kon ik niet verder.
Het verwerken volgt eigenlijk nu pas. Dat ik sinds kort mijn elektronische patiëntendossier kan inzien helpt me hierbij. Gedurende het hele proces hebben artsen me alles wel verteld, maar het verwerken ervan probeerde ik toch weg te schuiven. Nu kan ik achter de computer alles rustig nalezen en overzicht krijgen van wat er allemaal is gebeurd.
Ander tempo
Sinds de operaties is mijn leven, en dat van ons samen, wel veranderd. Ik ben altijd sportief geweest, heb jarenlang korfbaltraining gegeven en liep graag Kennedymarsen (wandeltocht van 80 kilometer, red.). Nu gaat lopen moeizaam, na een blokje om ben ik al moe. En als ik de trap oploop, sta ik bovenaan te hijgen. Ik vraag me wel eens af: ligt het nou aan mijn heup of aan mijn long?
Onze grote hobby fietsen (met e-bike) gaat gelukkig nog wel goed, al maken we nu geen tochten meer van 60 of 70, maar van 40 kilometer. Voorheen aten we vaak onderweg en kwamen we pas in de loop van de avond thuis. Nu stoppen we eerder en ga ik na het fietsen op de bank liggen. Gelukkig heb ik genoeg andere hobby’s, zoals puzzelen, computerspelletjes en bieden op dagjes uit op een veilingsite. Ook van sport kijken op televisie kan ik erg genieten.
We gaan er minder vaak op uit en alles gaat trager. Vooral voor mijn vrouw is dat wennen: ze moet veel geduld opbrengen en dingen voor me doen die ik eerst zelf kon. Zoals mijn voeten afdrogen na het douchen of de ballen oprapen bij het wekelijkse potje jeu de boule. Zo diep kan ik niet meer bukken met mijn heup.
Ik was tijdelijk gestopt met jeu de boule sinds mijn long is verwijderd, omdat er tijdens de operatie spieren beschadigd zijn in mijn bovenarm. Toen ik gevraagd werd mijn verhaal te delen met Mijn kwaliteit van leven, besefte ik dat ik het toch wel miste. Afgelopen week heb ik voor het eerst weer op de baan gestaan. Er is meer mogelijk dan je denkt!
Fotografie en interview: Tom van Limpt en Sandra Willemen
