Om te beginnen mag je na een herseninfarct voorlopig nog niet autorijden. Daarvoor moet je na een half jaar eerst weer enkele rijlessen nemen en een soort examen doen. Bovendien valt jouw meer dan gevulde, actieve arbeidzame leven ineens weg. Dat je sociale leven zonder dat werk ook nauwelijks tot niet bestaat, ervaar je nu pas. Evenals het vaak moeizaam en zeker niet bewust op zoek gaan naar nieuwe invulling van de zee aan tijd en ruimte die voor je ligt. Je slaagt erin. En méér: dit veranderde, hervonden leven kent opnieuw hoogtepunten en voldoening, dikwijls op andere gebieden. En wat blijkt: je nieuwe bezigheden bieden ruimte aan eigenschappen en emoties die je tot dan toe niet eens vermoedde.
Ik sluit niet uit dat een en ander niet veel meer of anders is dan het onvermijdelijke proces van ouder worden. Kortom: met dank aan de dichter Herman Gorter: ’Een nieuwe lente en een nieuw geluid....’. Dat laatste neem ik ook nog eens zeer letterlijk door met een buurvrouw mee te gaan naar het koor waarbij zij zingt en waar ik sindsdien ook deel van uitmaak.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Twintig jaar later ben ik nog steeds actief koorlid en heb ik ook aan mijn arbeidzame leven een zinvolle wending kunnen geven. Met als welluidend slotdeel: een laatste jaar betaald werk, onder andere mogelijk gemaakt door de vele jaren eraan voorafgaand als vrijwilliger te hebben gewerkt. Én het ondertussen bereikt hebben van de pensioengerechtigde leeftijd, waardoor uitkering en pensioenopbouw niet in gevaar kwamen.
De volgende fase
Dan verandert alles weer. Zeker, het werk stopt en ik denk niet dat dat verkeerd is. De bekende deur die sluit om toegang te geven. Dat klinkt als een paradox en dat is het ook. Maar dat wist ik op voorhand en ik besluit daarom maatregelen te nemen.
Door te stoppen met werken, ontstaat er ruimte voor iets nieuws. Met veel enthousiasme, maar ook enige reserve geef ik me op voor een muziekcursus in België. Dat blijkt geen flauwekul, met wekelijks twee lessen: een les theorie én een instrumentles. Dat laatste kan vanwege mijn verlamde linkerhand niet meer piano- of vioolles zijn, maar wordt zangles. De ritten naar de lessen in België zijn overdag en maak ik met mijn eigen auto.
Verder ging ik december jongstleden in op het verzoek van een koor in Den Bosch, om opnieuw als gastzanger mee te doen. Hiervoor moet ik langere afstanden en in de avonduren rijden, wat teveel energie kost. Daarom maak ik gebruik van bus, trein én een medelid van het koor dat me in Den Bosch van het station haalt en daar ook weer afzet. Zo ben ik rond 23.30 uur weer thuis. Vermoeiend, maar op een goede manier.
(Het verhaal gaat onder de foto verder)
Opnieuw
Zowel de serieuze aanpak van de Belgische opleiding als het wekelijkse huiswerk voor het koor, maken dat mijn tijd behoorlijk gevuld is met het voorbereiden van theorietoetsen en het instuderen van de zeven delen van het klassieke muziekstuk van Brahms.
En dan hebben we het nog niet over het onverwachte extraatje, de kers op de taart: grote rijkdom valt je ten deel als je mag delen in het geluk van je kinderen en grootouder wordt. Mijn dagen zijn gevuld; de verschillende activiteiten geven structuur. Kortom: weer is mijn leven veranderd, maar zo lang verandering geen stilstand is, gaan we vóóruit.
En dan komt COVID 19…. wordt vervolgd.
Welke invloed heeft uw aandoening of beperking op uw leven? Doe mee met het onderzoek >
